Categorie archief: Furie

    Het spreken van de halmen klinkt als grazen nu zij alleen gelaten zijn met wind. Laagste gewas, dat sinds de nacht is ingekeerd tot aarde van zich horen laat. De korte rukken die ze stilte doen verbreken zijn … Lees verder →

  De nacht glanst als zwart lak waarin het hemellichaam maan een rand van chroom bezet. Kettingen van licht, als pulsars die beslaan, zijn om de aarde heen gelegd. Ik kijk van bovenaf, zonder begrip in het ontheemdend digitale van … Lees verder →

De magistrale avondlucht schildert het industrieterrein tot Bagdad aan het IJ – Filters van ragdun, fijngemalen vuil waardoor de zon haar balken schijnt versluieren de arabeske werf en uit dit schitterend palet rijst er een zeeslag op van wolken. Bezuiden … Lees verder →

Sluier van plastic heeft de wind een wegpaal omgehangen – levenloze bruid, wier spelen in het waaien tot de verbeelding spreekt. Lijkt zij te leven? smeek niet om hoe – want dat men niemand het antwoord schuldig acht op vragen … Lees verder →

IJskoude wind, waai door mij heen en heb – op mij – geen vat Als weerstand bied ik je mijn hart dat onverzettelijk is – als steen Te zwak ben ik vandaag, te klein en aangetast door andere aard dan … Lees verder →

Als wij elkaar zo ver en draadloos tussen ons verstaan ontmoeten onze kussen elkaar dan midden op de oceaan? Ons spreken sneller dan het licht dat immers tijd verliest met om de ronding van de horizon te gaan? Je bent … Lees verder →