Categorie archieven: Ongepubliceerd

Een dichter was je, net als ik, geen dichteres.
En lange tijd was je hier onbekend.
De wetten van je vader teên die swartmens
hielden ook jou apart – van ons met name.
Totdat je werk, dankzij Mandela, eindelijk open ging.

Bedauwde ochtend na de nacht
dat de maan op haar nabijst
van de aarde was, haar gestalte
eenvijfde maal groter dan gewoon.
Supermaan of supermoon.

De dood was overal zozeer
aanwezig dat ik niet begreep
dat ik nog leefde – golven
rezen mij als haren te berge
brokstukken van zinnen dreven
voorbij. In mijn dromen regen
de watermassa’s zich aaneen
en verdronk ik in het behappen
van een natuur die zich nog maar
tot in haar eerste macht
had verheven – om uitgeput
wakker te worden op de
onvaste grond, maar toch grond
van de aarde, de aarde, het
leven

Het ene ongeluk na het
andere trof ons land
(voor zover we in deze dagen
nog van een eigen land
kunnen spreken, nu de dwang
van het publieke menen
zich in ons hoofd heeft
verschanst; onze uiterlijke
vrijheden zijn groter
dan ooit, maar het denken
is verplicht geraakt en
gaat dus ondergronds).
Rond de herdenking van
de ene ramp, vinden er
drie nieuwe plaats en weer
krimpt ons leven ineen
tot medeleven.

De Noordwester is hier
de meest geduchte wind.
Hij zandstraalt onze
keukenramen sinds
de bosrand richting zee
is weggehaald.