Ik zat. Zij ging voorbij.

En ik herinnerde mij
plotseling dat ik vergat

om haar te vragen wat
mij enkele dagen nu al

bezig hield: Zeg, weet je wel
hoeveel gedichten ik ooit

op je schreef? Vanuit een
hartstocht die ik, ze herlezend 

herbeleef en die mij
ongeduldig naar je maakt. 

Maar ook nu bleef mijn vraag
onuitgesproken binnen in

mij, want voor ik zo ver
was dat ik het woord kon 

nemen was jij, was zij,
met haar snelle pas 

alweer verdwenen 

Gedicht: Elly de Waard, ongepubliceerd
Sculptuur: Alberto Giacometti

De wind waait geuren aan van vuur
en achter de wind een rimpeling
van in de tijd verloren dagen

o mocht niet één geluid van luisteren
dit stille breken, deze vage
notie van schaduw tussen de olijven

Gedicht: Elly de Waard, uit; Van Cadmium Lekken de Bossen

Wat is een tuin? een stukje grond
omheind vanwege eigendom,
in mijn geval is het een bos.
Er zit geen plan achter mijn tuin
hij is gegroeid zoals de bomen.

Op een bepaalde dag ben ik
begonnen met naar licht te zoeken
omdat er nergens nog zon was:
hangende takken snoeide ik
om weer rechtop te kunnen lopen.

Struiken en kreupelhout verstikten,
zag ik, mooie oude bomen:
ik begon ze te bevrijden,
maaide meer en meer het gras
om ze een plateau te geven

dat hun schoonheid zichtbaar maakte,
er kwam schaduw, er kwam licht
dat ook uitzicht met zich meebracht.
Tuin werd ruimtelijk en landschap
en met trots dragen de stammen,

opgeschoond tot zuilen, nu hun
bladeren- of naaldenkroon.
Zo is mijn partnerschap met
de natuur, de wildernis, die ook
die van mijn eigen binnenste is.

Coda:
Wie de ouderdom haalt en wordt
tot hoe hij in aanleg werd bepaald
is uitzonderlijker dan de horde
ongedefinieerden die nog dwaalt.

Gedicht: Elly de Waard, 2021, ongepubliceerd
Eigen foto

Het wilde dier – vier jaar gekend
van dagelijkse bezoeken, eten geven,
van verstandhouding  – dat voelt
dat het gaat sterven en in alle stilte
nog eens langs komt om afscheid
te nemen – dierbaar maatje –  al
begrijp je dat pas achteraf.

Twee kleintjes heeft ze groot gebracht,
de extra hapjes nam ze in haar wangzak
mee – tot ze ze vóór kwam stellen in
persoon, goed – met de juiste schuwheid
opgevoed. Maar zij mocht heersen over
ons bosterrein, zij wist zich daar
gerespecteerd en vrij.

Leven is kort, de wildernis is hard,
maar anders dan de stad, waar niets
zo desolaat is als het dode dier
dat onbegraven ligt op straat.
Doodgaan doet men het best alleen, zeker
als beest, schreef ik ooit zelfverzekerd,
blikken hinderen het meest. 

Uitzonderlijk, je vindt haast nooit
waar dieren kiezen om zich neer
te leggen voor de dood. Onder een
hoge struik, onzichtbaar vrijwel,
blad, de staart, de regen en de takken
van haar eetplaats om haar beter
te bedekken, onze tranen.

Gedicht: Elly de Waard, 2021, ongepubliceerd
Foto: EdW