Weet jij wat ik was, hoe ik leefde? Jij weet
wat wanhoop is; dan
zou winter betekenis voor je moeten hebben.

Ik verwachtte niet te overleven,
met aarde die me verstikte. Ik verwachtte niet
opnieuw gewekt te worden, mijn lichaam
te voelen in vochtige aarde
in staat om weer te reageren, me herinnerend
na zo lang, hoe weer open te gaan
in het koude licht
van de vroegste lente – 

bang, ja, maar weer te midden van jullie
huilend ja riskant vreugde

in de rauwe wind van de nieuwe wereld.

***

Gedicht: Louise Glück, TheWild Iris
Vertaling: Elly de Waard
Beeld: Bette Boellaard

Kijk naar de nachthemel:
ik heb twee zelven, twee soorten van macht.

Ik ben hier met jou, aan het raam,
kijkend naar je reageren. Gisteren
kwam de maan op over vochtige aarde in de lagere tuin.
Nu glinstert de aarde als de maan,
als dode materie met een korst van licht.

Je kunt je ogen nu sluiten.
Ik heb je kreten gehoord, en kreten voor de jouwe,
en de eisen daar achter.
Ik heb je getoond wat je wilt:
niet geloof, maar overgave
aan gezag, dat afhangt van geweld.

Gedicht: Louise Glück, The Wild Iris
Vertaling: Elly de Waard

Over de stille wereld, roept een vogel
eenzelvig wakend tussen zwarte takken.

Jullie wilden geboren worden; ik liet je geboren worden.
Wanneer heeft mijn verdriet ooit jullie plezier
in de weg weg gestaan?

Jullie stort je vooruit
het duister en tegelijk het licht in
begerig naar sensatie

alsof je iets heel nieuws was, dat zichzelf
wilde uitdrukken

een en al brille en levendigheid 

nooit denkend
dat dit je iets zou kosten,
nooit het idee dat het geluid van mijn stem
iets anders is dan een deel van jullie – 

je zult die niet horen in de andere wereld,
niet opnieuw zo duidelijk,
niet in vogelroep of mensenkreet,

niet het heldere geluid, alleen
een hardnekkige echo
in alle geluid dat vaar-wel betekent, vaar-wel

die ene aanhoudende regel
die ons met elkaar verbindt.

Gedicht: Louise Glück, uit The Wild Iris
Vertaling: Elly de Waard
Beeld: Marijke Aveling

Jan Hanlo in 1963, zoals ik hem kende

Jae, die verstreuidheed van mee was laetst benae vermaekelek. Hoewel, men zoo haest aen
verkalkeng raen danken.
Enfin, ek geng theee zetten. Jae, theee zetten. Een smaekelek potje theee zetten.
Enige teed laeter, nae verdiept te zeen en krant of boek, of was ek een brief aan het srijven, had ek de gedachte: ‘Vroeger dronk ek eigenlijk veel meer koppen theee. Niet tweee, zoals nu, maer Eline sronk mij wel 3 soms 4 kopjes en. Komaen, ik gae nóg een potje thee zetten.’
Zeu gezegd zeu gedaen, maer wie zretst meen verbaezeng toen ek zag dat ek helemael vergeten had de thee te drenken! De pot stond, mat hat papiertje van dat theebeultje ereut hangend, koud te worden! Ek goot ‘m leeg an zatte een nieuwe pot met een vers theeebeultje, alwaernae ek meen eerste twee kopjes -met genoegen – nattegde.
Ek had daernae euk geen behoefte meer aen een 3e of 4e kop.

Jan Hanlo, oorspronkelijk gepubliceerd In Barbarber. Nu opgenomen in In een Gewoon Rijtuig (G.A. Van Oorschot)