De abeel heeft zich een
maliënkolder van klimop
aangegord. Van onder zijn
krijgshelm van gebladerte
omhoog kijkend, zwaait hij
met wapentuig van dode takken
zo groot als knotsen –
De zonnewagen die met
vlammende uitlaat langs de
snelweg van de hemel raast
laat plotseling felle remsporen na
alsof hij tegen de wolken
opbotste –
Gedicht: Elly de Waard, In die tijd die
Eigen Foto
Beeld hieronder: Helios in zijn zonnewagen
De wind – klopt aan als een moe Man –
Als van een gastvrouw – ‘Kom erin’
Is mijn stoutmoedig antwoord – treedt
Mijn Woning binnen dan
Een snelle – voetenloze Gast
Aan wie het aanbieden van
Een stoel even onmogelijk was
Als van een sofa aan de Lucht –
Geen botten hij, voor stevigheid –
Zijn taal is als de Energie
Van honderd kolibries tegelijk
Gonzend vanuit een hoge struik –
Zijn gezicht is als een Zeegolf –
Zijn vingers laten – als hij langs mij gaat
Muziek los die op klanken
Uit trillend glas geblazen lijkt –
Zo kwam hij op bezoek – nog vlagend –
Dan, als een schuchter mens
klopt hij opnieuw – het was vluchtig en:
Alleen ben ik weer en op mezelf –
Gedicht: Emily Dickinson, 1862
Vertaling: Elly de Waard
De wolken maken het landschap voller,
zij rusten zwaar.
Ik hoor het graven van de mollen,
fluwelen bies van mos zoomt stenen aan elkaar.
Nu kostte het mij zo’n moeite mij op te richten
van de grond waarop ik lag,
als een schaduw die zich los moet maken
op een bewolkte dag.
Gedicht: uit Afstand
Beeld: eigen foto
Ik zag de onverbiddelijke zon
opeens de moeder zijn van haar planeten
Als ouder van een hele schaar
verfrist zij zich elke elf jaar
van pool tot pool en slaat het stroomvlak
van haar mantel, haar magnetisch veld
opnieuw en sterker om ons heen
Tijdens de omloop om haar, onze dans
duiken wij speels van plooi naar plooi
Wij van de aarde, bij de kleinste horend
kwetsbaar en verfijnd, hebben een extra
eigen veld, een vlindervormig jasje
Beeld: NASA
Gedicht: Elly de Waard, In die tijd die
Het is alsof de kleine struiken
gloeien in hun dunste takken,
brandend gewreven aan het gewicht
van een te laag hangende hemel in beweging.
Ze worden opgezadeld met het licht
dat het seizoen zichzelf onthoudt –
lopers, aan eigen grond gekluisterd
ingezet op het laatste traject
van de trage estafettegang naar lente.
De kortste dag is al voorbij
maar, als een man die je passeert:
zijn avondlijke schaduw is nog donkerder dan hij.
Eigen foto
Gedicht uit Afstand, bewerkt
