September en de atmosfeer is stil
er valt nog nauwelijks een blad

zelfs op de kleinste schaal van zichtbaarheid
houdt de natuur zich in, de minuscuulste

bloei treedt daarbij aan het licht, er
is alleen verademing – ook in mijzelf

het is mijn geboortemaand, een
cyclus komt ten einde en er wacht

een zoveelste begin, een nieuwe jaarring

Gedicht: Elly de Waard, Ongepubliceerd 

TIMES SQUARE WATER MUSIC

Via een lek
in het metselwerk
naast een trap
in de ondergrondse
van Times Square,
midweegs tussen de
IR en de BM T, hadden
weken van sluipende
lekkage die ochtend
een centimeter
van stilstaand water
binnengesmokkeld.

Om de kudde – waarin
we de neiging hebben
te veranderen, als we
losgelaten worden
op het in verdiepingen
gerangschikte terrein
van de Times Square metro –
weg te houden, had iemand
geprobeerd met een
halfslachtige barricade
of kluister van touw
de trap af te sluiten –

alsof wie ook
sijpeling zou kunnen
opbinden in een verpakking —
waaronderdoor het water,
druipende ontsnappeling,
heimelijk vorderde
met de bedoeling,
hoewel onopzettelijk,
om mettertijd op
een lagere verdieping
over te gaan tot
het maken van een meer.

Al om de plas, die tot
dusver verzameld was,
heen, en op weg naar
de derde infra-
infernale holte
van de ondergrondse,
waar de N, RR,
en QB wagons
plegen af te reizen,
hield ik middenin mijn
afdaling abrupt stil
afgeleid door een geluid.

Langszij de ijzer-
gespijlde onderste
trap, onderaan de
baluster, was een
zich voorthaastend
strengetje van vochtigheid
begonnen, op zijn weg
naar beneden, zich
te ontrafelen tot het
stroompje van een
minuscule, muzikale
waterval.

Denk aan streep-
varens, aan mossen
en venushaar-
varens, denk
aan waterpiepers,
beflijsters en
kwikstaarten, die
in de stroom ervan
neerduiken terwijl
de muziek naar
beneden blijft sijpelen
van de muren!

Denk aan de
ondermijning van
het computer-tjilpen
het tijdsklok-hikken,
de tectonische
becentimetering ervan
in de richting van
een algehele
ineenstorting!
Denk eraan, denk aan
water, stromend, stromend
stromend tot het
valt!

Gedicht: Amy Clampitt
Vertaling: Elly de Waard

Bestippeling met hagel –
van griesmeel is het strand

De zon is een dukaat die glanst
een blinkend nieuwe stuiver die
vertraagd de wolken inzakt – spaarpot
voor later, een pensioen van licht
om te ontvangen als het échter
donker is

Onder een paardekop van nevel
storten de golven van de Noordzee zich
laag uit, schrijdende klauwen
van verzadigde leeuwinnen – zoals ooit
gesneden aan de poten van
allang vervlogen zetels

Nu galactisch bijna, dit geweld
van schaduwen en resten zon
Van vegen duisternis waarin
als eenzaam lichtend teken
Pension Villa De Horizon

Smaragd, de groene straal!
Zeldzaam moment, het sein
staat veilig voor een nacht
waarin de Melkweg bloeien zal

als een bestippeling
van hagel op asfalt

Gedicht: Elly de Waard, De Aarde, de Aarde
Beeld: Hans Langeree

Het ene ongeluk na het
andere trof ons land
(voor zover we in deze dagen
nog van een eigen land
kunnen spreken, nu de dwang
van het publieke menen
zich in ons hoofd heeft
verschanst; onze uiterlijke
vrijheden zijn groter
dan ooit, maar het denken
is verplicht geraakt en
gaat dus ondergronds).
Rond de herdenking van
de ene ramp, vindt er alweer
een andere plaats en opnieuw
krimpt ons leven ineen
tot medeleven.

Eenzaam is de overlevende
wakker geworden uit een
tweede geboorte, ontdaan
van de schoot van zijn
ouders, broertjes en zussen
de omgekeerde verpopping,
wij waren vlinders, we
ontwaken in een verpakking
van zuurstofbuizen en
windsels, ‘vitale organen
nog goed’, in de naaktheid
van een worm.

Onafhankelijk van op welk
tijdsvenster van lichteeuw
of nanoseconde, een bestaan
zich afspeelt, het streeft
zonder uitzondering naar
groeien en uitbreiding, naar
stijgen en uit elkaar vallen
als het vliegtuig, waarvan
de vermorzelde brokstukken
de al of niet herkenbare
resten van personen en
hun bezittingen markeren.

Massale droefheid verbroedert
dat is het enige goede eraan.

Gedicht: Elly de Waard, De aarde, de aarde

De adem van de glasblazers
blaast het papieren landschap van
de schilder Hockney kleur en leven in

De meidoorns, die het zoveel jaren
lang regeren van de Britse koningin 
met hun standvastigheid 

en helderheid verbeelden, zijn
het centrum van de afbeelding, die in
de hoge ramen van de kathedraal 

van zon doorschenen, in kleuren
en plezier uitspat – de donkere
ruimte van de eeuwen in

Gedicht: Elly de Waard, ongepubliceerd
Beeld: David Hockney
Raam: Westminster Abbey