Het weer is stil, de lucht is uitgeruimd
en wit, wij wachten tot ze komen

Uit nevels doemen schaduwen op
eerst klein, dan twee, steeds groter

Het ronken van motoren mengt
zich met het beieren van de doodsklok

van Utrechts Domtoren dat de landing
begeleidt en draaglijk maakt

Dan stil opnieuw, het eerste
vliegtuigruim klapt open

Alleen de schuifelende voeten
van de dragers en het eentonig

klingelen van de wind in de
metalen vlaggenmasten

Een onafzienbare rij rouwwagens trekt
in cortège langs de stilgelegde

wegen van het land waar overal
mensen voor zijn uitgelopen

De brandweer van Vianen op de brug
over  de Lek brengt een saluut

bij het langsgaan van de stoet –

Gedicht: Elly de Waard
Beeld: screenshot televisie

De wind rukt het portier open
en de metalen intimiteit van de wagen
moet zich prijsgeven –
de ruiten beregenen van binnen.

De overkapping biedt geen enkele bescherming
tegen de elementen, toch is dit een oase.
Bemodderde chroomrand schaaft mijn nagellak,
niets houdt de lichte avondjas nog in bedwang.

Zorgvuldigheid en handigheid vervliegen
in gelijke mate in de storm en trekken zijn aandacht.
Met moeite mannen wij de zelftankslang.

Romance – kort als een verwaaide oogopslag.
Hij claxonneert bij het keren.
Zijn dit dan aard en tempo van een nieuw bestaan?

Elly de Waard, jeugdgedicht

Ik zag haar uit het raam, zij stond
over de smalle, hoge vijver

heen gebogen en was
in de beweging van het water

en de lichte scheepjes zeer
verdiept; ik zag haar losse haar, ik

zag de gratie van haar zonder
moeite zich voorover buigen

die in het spelen en het stromen
van het water en de scheepjes

scheen meegnomen; en later,
in de gang, toen zij dan voor mij

liep, zag ik dat onnavolgbare
opnieuw, maar nu bewegend:

de ronding van haar rug, haar
achterste, haar benen, de wijze

waarop zij, maar nu bewust,
haar haar over haar schouders wierp.

Intiem waren wij wel in ons
gedeelde lopen, maar nog het

meest in het inmiddels voelbare
besef van dit: dat ik

haar zag en zij zich wist gezien.

Beeld: Gabriele Viertel
Gedicht: Elly deWaard, uit:Eenzang Twee

Koorts doet met zware stap de ronde
door mijn lichaam, het gelaarsde bloed

spoedt zich in een colonne door mijn hart
dat ik zwak vermoed en steun met een

gevorkte stok, mijn hand. Soepel
marcherende groep is het, die met

hardnekkigheid mijn hoofd vermijdt, alsof
het een besmette straat is – afgezet –

die hij moet overslaan. En vreemd dat zo
het idee ontstaat dat deze ziekte cerebraal is,

slechts bedacht door mijn verstand.
De inspanning die het mijn hersens kost

om deze koorts al denkend op de been
te houden, verdroogt mijn mond, belet

mijn slaap en maakt dat ik steeds dieper
verwikkeld raak in een al niet ontwarbaar

meer op gang gebrachte wisselwerking
tussen gevolg en oorzaak.

Beeld: Sally Cooper, Universal Echo
Jeugdgedicht Elly de Waard, indertijd afgekeurd voor mijn debuutbundel. Recent terug gevonden in de nalatenchap van Tom van Deel, mijn toenmalige poëtische mentor.

Kaal dorp, dat aan de snelweg
ligt geregen als een kraal –
Een pomp, een uithangbord, een paal
met namen van meer dorpen en
allemaal een kerk die als een
stenen ruiter in het midden
van de bijene huizen staat.
De weg loopt als een lint onder
mijn denken door. Dorstig naar inkt
slaat het zich in beton. De wind

hamert het water van de vaart en
schept het met handenvol spattend
over straat. Het rennen is ons
stapvoetse geworden, het uit-
zonderlijke uitgangspunt in
plaats van doel. Elk bewijs uit het
ongerijmde is overtuigender
dan de duurste eden die
moeten leiden tot zekerheid
omtrent ons menselijk gevoel.

Beeld: Edward Hopper, Gas Station
Gedicht: Elly de Waard, Een Wildernis van Verbindingen