ALTIJD
morst de beuk dood hout, winter
en zomer. Ook op de grens
van lente is het nog bitter koud.

Het water is nu tot de grond
gestegen en in de kelder
van mijn woning loopt het over
trappen niet eens meer naar beneden.
Daaronder brak een sterfte onder
het huisgedierte uit.

Stemvork van de duistere voorjaarswind
die boom. De dubbele stam
om het hardst naar het weifelend
licht gestoten. Een dikke rimpel
fronst zich dieper op de plek
waar zijn gespletenheid eertijds
een aanvang heeft genomen.

Wind
waarin alles al gestorven is
en niets begint.

Gedicht: Elly de Waard, Van Cadmium Lekken de Bossen

Zal dit de laatste winter van onze welvaart
zijn? Het zou zo maar kunnen, nu is al te zien

dat alles minder wordt in aanbod, duurder
in de aanschaf en het hoogste bestuur

ons leven degradeert tot op de pof –
dus vier de feestdagen uitbundig nog!

Schenk glazen bij en zet de drank in overvloed
op tafel, nodig vrienden uit, op beurt desnoods

omdat het weer niet mag, en stoot de glazen
tegen elkaar op het goede leven dat wij

konden leiden; om de herinnering eraan,
later, in weemoed en verbazing op te halen.

Wij,  die de rijkdommen verdienden of vergaarden
hebben maar weinig tijd van leven nog

maar jullie, ons geliefde nageslacht, dat in
verwendheid en toegeeflijkheid werd groot gebracht 

en geen gehardheid kent of tegenslag, hoe gaan
júllie dat in je nieuwe armoede betalen? 

Gedicht: Elly de Waard, Ongepubliceerd
Eigen foto’s