VOOR FULCO
En dat de stad, bij nacht,
een ader is, waar licht
gedolven wordt, de
exploitatie van een mijn
van schijnsel is; de straten
die lichtschachten zijn
boren zich naar het erts
dat in een druk verkeer
gewonnen wordt en heen
en weer gedragen
en opgeladen tot
een stroom of een fontein
die soms tot van de wolken
terugschijnt – tot die dooft
en opdroogt en
geronnen in de zoveel
grotere ader
van de zon
verdwijnt
Gedicht: Elly deWaard,
Altijd steekt ergens
nog wel een hand uit
Uit dakriet, waarvan een rest
bijeen ligt op de grond
of omhoog uit een oppervlakte
van niet meer van elkaar
te onderscheiden lichamen
in een donkere loods
De zes ramen die uitgeven
op een zonnige dag
werpen een rembrantesk licht
over de geschakeerde, vaag
vleeskleurige bodem
waaruit die ene hand omhoog
steekt als een monument –
voor het moment van overgave
De meesten zijn in zweefhouding
gestorven en zullen ook als
vliegende in zwermen bij elkaar
worden ondergebracht in de aarde
Gedicht: Elly de Waard,
Bundel: Proeven van Moord
Ik hoorde hoe de taal
door de mond van deze
vreemdelingen spoelde
als een nu eens heldere
dan weer troebele
rivier, ik hoorde aan
de bochten in hun stem
hoe zij bedoelde te
zijn, de taal, die dan weer
als een beek was, klaterend
door vrouwenkelen en hoe
de tong haar droeg
en hoe zij murmelend
of trillend in een oude
mond bleef steken of in
een baard, een struikgewas
dat in het water hing, een
wier; in kerken
vloeide zij plotseling
door vele kelen in
enen, in een kalme
brede stroom van
gelijkluidendheid om dan
te haperen in een huig
door schoonheid of door
droefheid aangegrepen;
niet afgeleid door
haar betekenen
kon ik haar loop herkennen
in haar spreken en haar
beweging volgen in
de ingewikkeldheden
van waarlangs zij
spoelt, de taal, valuta
van de geest, ruilmiddel
van gedachten, de pasmunt
van de woorden stroomt
uit op de drift van ons
gemoed
Gedicht: Elly de Waard, Eenzang Twee
Zij, die door dichters is omgeven
en schilderkunst tot vanzelfsprekend
heeft verheven; zich onlangs zelfs
als regisseuse op de paden
van de filmkunst heeft begeven;
een Yankee die hier woont al haast
haar hele leven – zij zit nooit stil, zij is
van spil van haar familie, vrienden en
gezelschap tot aan muze toe
altijd zichzelf gebleven
Gedicht, Elly de Waard, Ongepubliceerd
Het raam is open op de late herfst, de nacht verdreven.
Het zachte ruisen van de wind in bladeren
die over bleven. Het licht door ouderdom
getemperd, nadag van het jaar. Het gras,
bewasemd al door winter,
verleent het landschap een glazuren staar.
De dood is anders dan wij denken, als onszelf.
Niet de benauwde duisternis van uren
aangekleefd door anderen dan die ons lief was, maar
de helderheid van kou, kristal, alleen zijn, winter,
van wat duurt – steen
die zich slapend afzet in een ooghoek van het heelal.
Gedicht: Elly de Waard, uit Luwte