De avondlijke steden
aan de horizon, waar hele

sterrenstelsels zich
onder de donkerende hemel

die met wolken is bedekt,
op aarde hebben

neergelegd. Het Roergebied.
Een in de regen uitgelopen

goud van autolichten
glijdt de heuvel af.

Door het rookkleurig glas
een zicht op bomen.

Wachtende limousines. Boven
het stationaire lopen

van hun zachte motoren
voor het hek dat elektronisch

open gaat zijn uit de radio
geknepen stemmen te horen

die uit verre streken komen
en van nooit eerder vernomen

wreedheden en moorden
spreken

Beeld: NASA
Gedicht: Elly de Waard, uit: Eenzang

In een hoek van het veld

onder heel sterke, geen
ranke, maar knoestige

berken, op de stenige
grond te gaan zitten,

de stok naast je neer te
leggen, de heuvels om

je heen te hebben en
de enige te zijn

die is te zien onder
de zachte, grijze lucht

waarvan de slippen, met
een bries gevoerd, je langs

de wangen en de lippen
strijken, en ernaar te

kijken hoe het rondom
donker wordt; en niets

meer te hoeven dan te
voelen hoe dit is –

in een inzicht, plotseling,
een weten, dat iedere

inspanning, die meer
wil dan alleen in de

beweging ervan iets
zinvols aan te geven

ijdel is, de zekerheid
van een ver evenwicht

van streven en
hernemen, van toegeven.

En om mijn gekwelde
leven, mijn gekweld

verleden groeit het duister
nu in evening dicht.

Beeld: Marijke Aveling, Blue
Gedicht: Elly de Waard, Eenzang

Alleen die dingen willen zijn bewaard
die van geen lagen wrevel hoeven te bevrijd

om tot de staat te komen dat er niets omheen
staat, het gevoel ervan onmiddellijk kan stromen

en je raakt; alleen dit onvoorwaardelijk,
onvoorbereid en puur ervaren

dat geen enkele naam verdraagt is het waard
om als herinnering te bewaren

Elly de Waard, 2019 ongepubliceerd
Foto: Angelica Obino (fragment)