Het wilde dier – vier jaar gekend
van dagelijkse bezoeken, eten geven,
van verstandhouding  – dat voelt
dat het gaat sterven en in alle stilte
nog eens langs komt om afscheid
te nemen – dierbaar maatje –  al
begrijp je dat pas achteraf.

Twee kleintjes heeft ze groot gebracht,
de extra hapjes nam ze in haar wangzak
mee – tot ze ze vóór kwam stellen in
persoon, goed – met de juiste schuwheid
opgevoed. Maar zij mocht heersen over
ons bosterrein, zij wist zich daar
gerespecteerd en vrij.

Leven is kort, de wildernis is hard,
maar anders dan de stad, waar niets
zo desolaat is als het dode dier
dat onbegraven ligt op straat.
Doodgaan doet men het best alleen, zeker
als beest, schreef ik ooit zelfverzekerd,
blikken hinderen het meest. 

Uitzonderlijk, je vindt haast nooit
waar dieren kiezen om zich neer
te leggen voor de dood. Onder een
hoge struik, onzichtbaar vrijwel,
blad, de staart, de regen en de takken
van haar eetplaats om haar beter
te bedekken, onze tranen.

Gedicht: Elly de Waard, 2021, ongepubliceerd
Foto: EdW

Vanuit de ruimten in mijn hoofd
klinken ze regelmatig op
de onvergetelijke songs
uit jaren waarin ik ze ooit
geboren hoorde worden – 

Ze staan daar altijd zachtjes aan
maar hun ware herrijzenis
komt pas tot stand als hun opnieuw
levende ik ze wakker schudt
vanuit het hedendaagse.

Ontlading, fusie van muziek
door mij in alle hevigheid
beleefd: ik ben weer terug
in het brandpunt van mijn leven, in
een tijd en een ontwikkeling

die ik opeens kan overzien
in al zijn diepte en intensiteit
en ik schreeuw en zing het uit
om wie ik was en wie ik ben en de
herkenning van mijn eigenheid – 

Gedicht: Elly de Waard, 2021, Ongepubliceerd

Rollend komen de voorover gebogen
winden er aan met lasso’s
en tamboerijnen van regen.
Aan stukken gescheurde, modder-
zwarte flarden van Caribische

cumulus blijven voorbijkomen,
blijven voorbijkomen. Tegen de middag
beginnen gewassen transparantheden
hoog boven open te gaan, Mediterrane
vensterruitjes van helderheid

doorkruist door jonge windvlagen
met hun dampige prullerij, vloeibare
vliegende voetafdrukken en kant-
vleugelige bladschaduw oplichtend
en vervagend. Verwante

stormwinden gaan rechtop op scherp staan
in rondtollende fouetté’s
van puin. De dag eindigt
helder, een wolken-kledingkast
is weggeborgen. Schemering

hangt een enkele maan op
wit gebleekt als wasgoed,
een waarschuwing, opnieuw, hoe
lichtheid ook kan vertrappen,
doorweken, wringen en verminken.

Gedicht: Amy Clampitt
Vertaling: Elly de Waard