De hemel was bedekt, de zon scheen er als vlek
doorheen en om die plek een halo was verschenen
een purperen kring in het donkerende zwerk
Wij waren samendrommend in de lege hal van
een fabriek midden in de stad en onder
het aanzwellend en overdonderend lawaai
greep ik een trap, die afhing van de muur
van een verdieping hoger, ik klom naar het dak
waar zich nog enkele anderen bevonden en intussen
dacht ik steeds aan jou die nog beneden was –
het plat van het dak begon al in te zakken en ik
rende naar de rand: gebouwen waggelden
voorbij, straten raceten langs, kijk uit, daar, dáár! werd
er geschreeuwd en achter de daklijst spoot een zuil
van vuur omhoog – in mijn onmetelijke angst
ontsnapte mijn bewustzijn aan dit visioen
het brak mij wakker in een nacht die zwarter was
dan ooit, misschien zelfs ook het ooit van toen
Gedicht: Elly de Waard, De Aarde, de Aarde
Schilderij: Anselm Kiefer
