Categorie archief: Onvoltooiing

  Ik kleedde haar in het nachtblauw van de net ontloken irisknop, geen zij ter wereld neemt het tegen het strakke glanzen van die stof op met die stijve kroken die zo zacht zijn tegelijk, terwijl de kleur het zeeblauw … Lees verder →

  Gesnoerd haar middel in een breed ceintuur dat haar toch al zo smalle taille tot nog grotere slankheid spande, de met mijn handen te omvangen middellijn van haar figuur. Het mooie on- gemak van hakken plaatste ze telkens in … Lees verder →

DIT IS het land van de stekende torren aan een strand waar een boot als een pisse- bed die op zijn rug ligt, dood, langs drijft door het zicht en de mestkever, bemodderd als een laars waarvoor geen schoenpoetser is, de … Lees verder →

Zij haalde adem, als naalden die diep door een stof getrokken worden en regelmatig ondergedoken is haar draad. Wij sliepen onder de hanebalken, het gevlekte, houten hobbelpaard stond goeiig wakend in een hoek, de ijsbeer op de grond droeg op … Lees verder →