Categorie archief: Onvoltooiing

Hoe de wind het vriezen op sleeptouw neemt, zich uitdost met de kou, de witte veren van zijn helm op ramen print, ze blind- drukt. Hoe uit vloeren als van een paleis de vorst, als de wind gaat liggen, plotseling … Lees verder →

  Op het ijs in het raam een rij van lansiers, sneeuwwit en martiaal, die zich met zwier buigt naar het perspectief, tot aan de einder mee. Aan hun voeten bergen van kristal met hier en daar in de ruige … Lees verder →

  Ik kleedde haar in het nachtblauw van de net ontloken irisknop, geen zij ter wereld neemt het tegen het strakke glanzen van die stof op met die stijve kroken die zo zacht zijn tegelijk, terwijl de kleur het zeeblauw … Lees verder →

  Gesnoerd haar middel in een breed ceintuur dat haar toch al zo smalle taille tot nog grotere slankheid spande, de met mijn handen te omvangen middellijn van haar figuur. Het mooie on- gemak van hakken plaatste ze telkens in … Lees verder →

DIT IS het land van de stekende torren aan een strand waar een boot als een pisse- bed die op zijn rug ligt, dood, langs drijft door het zicht en de mestkever, bemodderd als een laars waarvoor geen schoenpoetser is, de … Lees verder →