IN DEN VREEMDE

Nog altijd draagt de wind
die over de lange grassen
jaagt, de zoete geuren

van de bloemen aan. Het is
een straffe, warme wind
die om mijn wangen blaast

en door mijn haar. Vanuit
het stille buiten klinkt
het zo geheimzinnig veel en

anders luider binnen in
de schaars verlichte ruimten
waar een geroezemoes

van stemmen is. En staande
aan de bar omhelzen zij
en kussen zij elkaar.

De maan, een scheepje dat
vanuit de baai het zenith
van de nacht langs vaart

ligt op haar rug in deze
nieuw besterde lucht
die plotseling vanuit

deuren losgelaten, vreemd
gespecerijde geuren
zwanger gaat.

Gedicht: Elly de Waard, Onvoltooiing