Gisteravond en vannacht enkele uren lang ondergedompeld geweest in muziek van Roxy Music en Bryan Ferry (via BBC2). Eerst een grote hoeveelheid originele clips en onbekende stukjes uitzending en interview; maar het laatste uur een live door de BBC opgenomen concert uit 2007 (waarvan de foto hierboven), met een groot gezelschap topmusici en zangeressen. De laatsten stuwden de songs waarin zij Bryans stem versterkten tot grote en zelfs extatische hoogten op.
Heel indrukwekkend waren met name Ferry’s verrassende vertolkingen van een aantal Bob Dylan songs (‘All Along The Watchtower’, ‘Gates of Eden’). Ik kreeg zelfs de indruk dat hij de teksten daarvan hier en daar zo had aangepast dat ze in 2007, maar ook nu, nog heel actueel zijn.
In mijn bundel In die Tijd die uit 2016 publiceerde ik een aan hem gewijd gedicht dat ik hier zal herhalen. Ik wil daar één opmerking aan toevoegen. Ik schreef het gedicht mede naar aanleiding van het beluisteren van een aantal van zijn songs via het internet. Dat bracht mij tot de conclusie van het gedicht.
Maar muziek (en overigens kunst in haar geheel) is eeuwig, dat heeft het beluisteren én bekijken van zéker het optreden van vanavond, mij nog eens ingeprent. En kan in elke tijd en op elk ander moment tot nieuwe interpretaties leiden.
Voor nu en in deze sombere periode in de tijd zing ik met hem: Don’t stop, don’t stop the dance!
Don’t you ever, ever stop the dance!
BRYAN FERRY
Van heimwee zingende mansirene, Adonis –
En naast hem draaft het paard van zijn muziek
Een rit waarop ik dadelijk instap
naar een ongerichte herinnering maar
zo compleet als enkel een gebied kan zijn
dat je getroffen door een toon, een geur, een stem
plotseling opnieuw betreedt en overziet
Het dient zich aan als het totaal
van een tijdperk waar je deel van uitmaakte
glanzend, divers, vitaal
en niets meer dan een haarscheur
die je hiervan scheidt – die gaandeweg
zich uitbreidt tot een scheur van pijn
omdat het zo nooit meer zal zijn
Gedicht: Elly de Waard, In die Tijd die
Eigen foto, genomen van het tv-beeld
