Dit is Sofia Helin in de rol van Saga Norén uit de Deens/Zweedse televisieserie The Bridge, waarvan binnenkort het vierde en laatste deel hier zal worden uitgezonden. Het grensverleggende van de serie zit hem in het verregaand onaangepaste gedrag van de hyperintelligente en gekwelde Saga, een karakter dat mij zeer dierbaar is. 

Zo iemand hoef ik niet te zijn
die zich geweld aandoet –
het wennen aan wat wordt gedaan
is al genoeg.

Hoe tussen het seringengroen de bloemen
ongevraagd opstaan moet ondergaan –
bedenk wat een geluk dat de gezichten
van narcissen schreeuwen zonder gerucht.

De smidse van de merels in het bos
heft zich niet op door zelf te klinken –
en zonlicht  dat als vloeibaar ijzer stolt
wordt niet met schrik geblust.

Mij is wel liever wat in slaap
gehavend door de winter kwam –
ook schaduw biedt zijn raadsels aan,
wakker in rust.

Foto: Jens Juncker/Filmlance International AB, Nimbus Film
Gedicht: Elly de Waard, Luwte

Als ik die voetballers zie neergaan
in een sliding, met elkaar mee
zie vallen in hun volle lengte
over het veld – hun benen in een
doelbewuste verstrengeling
terwijl zij strijden om de allerhoogste
eer – en ik zit met de hele wereld
toe te kijken –

denk ik aan hoe mijn benen
langs de jouwe strijken, aan hoe ze
tussen en door en over elkaar
heen glijden, niet minder krachtig en
evenzeer op een vast doel gericht –
want in de overgave aan elkaar
zit hier de hoogste winst – en die is
voor ons beiden

Foto: Finale Spanje-Italië, EK2012
Gedicht: Elly de Waard, De aarde, de aarde

Ik zeilde over lichtblauwe spiegelingen
van een gladde zee, een fijngesneden windje gleed
niettegenstaande langs mijn wangen

en dromerig als het water zelf, verzonk ik gaande
in een oude trouw en reikte naar een eiland
van nog levendig verlangen

Ik heb een vrouw gekend, die droogde mijn voeten
met haar haar, haar lange donkere haren in
een tederste gebaar en haar voeten roken

naar tijm en majoraan, naar honing –
mijn honingangel stak in haar, haar minste aanraking
maakte van mij al koning

Mijn steven richtend naar dat eiland dat onzichtbaar
bleef, dreef ik over die gladde, spiegelende zee
de honingangel uit haar teruggetrokken

ooit, genoot ik van een huiver die mij steeds
nog aangenaam was, verschepende mijn liefde in
een zoektocht, queeste, opgehouden nooit

Foto: Samos
Gedicht: Elly de Waard, Van Cadmium lekken de bossen

voor Cara/Marijke

De wind die door het huis gaat
morrelt aan de deuren, ze open
maakt en in de kamer

waar het bed staat zich breeduit
neerlaat op de glanzend eiken
vloer. De luiken kieren

en buiten is het heet
en zondoorstoofd. Een lichtvlek streept
een lint rondom haar blonde

hoofd. Het reiken naar elkaar
en open maken onder de koele rokken
van de wind

Foto: Onbekend
Gedicht: Elly de Waard, Van Cadmium lekken de Bossen

Hier, waar wij liepen
nog zo kort geleden

naar die duinpan, daar omhoog
is het pad verdwenen

overgroeid is het
en enkel nog betreden

door dor, afgevallen
blad en stenen – leven

is telkens verliezen
telkens afscheid nemen

van het verdriet
om alles dat niet

was zoals je had gedacht, niet
wezen kon zoals je het

had gezien; van die eerste
kus en die eerste kiem

van misverstand is het
misverstand gebleven

Gedicht: Elly de Waard, Het Zij
Eigen foto