Fittest dat is het sterkste, het minst aantastbare,
zo verloor hout van steen, steen van brons,
brons van ijzer
Maar ook ijzer is te verteren
door regen, zweet, kan deel worden
van planten, van ons bloed
Maar nu plastic,
het lost niet op, wordt geen zand, klei
wormen, plantenwortels, bacteriën
blijven glad buiten
Steeds groter worden de plastic hopen rond de groeiende steden
Huizen van plastic, vensters, kleren,
etensbakken, korst van kaas, worst, vruchtenschillen
Plastic is de eindelijke dood, die alles opvreet
zelf niet gevreten kan worden
Plastic gemaakt van steenkool, van olie
van steen, geit, kool, van vismeel
Reeds zijn er kleine concentratiekampjes
die mensen vermalen tot plastic
Nu maakt men plastic  poppen
die plassen huilen kunnen
Als er een god is die dit gemaakt heeft
is hij waarschijnlijk een componist volgens cyclische principes
Begonnen met niets, enige opmaten die stof in rijen zetten
het licht ging aan, water en nevel kwamen
en zoetjes aan planten en dieren
Ten slotte mensen
die eerst leven mochten
toen geënt werden met de beenkanker
die zelf alles vreet, nooit meer gevreten kan worden
Plastic is een mooi slot voor de oude
die opgelucht
straks het licht weer uit doet
om iets anders te beginnen

Geschreven in 1959 door de bioloog-dichter Dick Hillenius, gepubliceerd in 1961 in de proza/poëziebundel Tegen het Vegetarisme (Van Oorschot)
Foto: Oceaanvervuiling anno 2018

Liefde is een klimaat
waarin kleine dingen het veilig vinden
om te groeien – niet
(hoewel ik dat ooit dacht)
de veeleisende cattleya
du côté de chez Swann,
glamour onder de faubourgs,
broeikas onderwerpingen, verrukkingen
en wreedheden tijdens de thee, maar deze
nagenoeg onidentificeerbare wildeling
nauwelijks meer dan een
scheut, die ik vond
gedijend in de holten
van een granieten zeekant –
een vrolijk verfomfaaide, kleine,
witte, down-to-earth orchidee
die zijn authenticiteit prijsgeeft
als je je dicht genoeg
tegen de grond drukt, in een krachtige
uitheems-huiselijke
vleug van vanille.

Beeld: kleine orchidee
Gedicht: Amy Clampitt, uit The Kingfisher
Vertaling: Elly de Waard (2018)

koude nachten op de hoeve, een sok-bekleed
oven-gewarmd strijkijzer onder de
dekens geschoven, ochtenden met een damast-
getekende bizarrerie van varenwerk
decennia geleden nu

wakker in noordwest Londen, thee
stomend boven gebracht, een Peak Frean
beschuitje ernaast om op te knabbelen
terwijl blauw gas zingend opspringt
decennia geleden nu

klamme lakens in Dorset, mist-omhangen
habitat van bronchitis, van lang
heet weken in de badkuip, van niets
dat helemaal droogt tot het zomer is:
heerlijk te denken aan

opgetrokken voetkussens, rooster-
vorken in de kolengloed, stoutmoedige
jongetjes en grote geestdriftige herdershonden
die binnendringen tijdens geleerde diepzinnigheden
nu geheel vergeten

de hoeve langgeleden verkocht, oude vrienden
dood of uit het oog verloren, wat gered werd
is dit levendig diminuendo, onbeneveld
door louter affect, het vergankelijk residu
van pure gewaarwording

Foto: IJspatronen
Gedicht: Amy Clampitt, The Kingfisher
Vertaling: Christine D’haen en Elly de Waard

Een diepe waterplas
glanst open, een rilling

van de wind, van het
haast windeloze, doet

het water dat zijn beven
meegeeft aan

de weerspiegeling van bomen
sidderen –

zo ligt mijn ziel soms bloot
en open, als een wond

en krimpt zij van een
fluistering, een afgewende

blik, de ademtocht van
een gesloten mond

Beeld: tekening Marietine Birnie, (voor bij dit gedicht)
Gedicht: Elly de Waard, uit: De cakewalk van de deining