Het licht pulseerde
over de stammen

omhoog als een
onrustige hartslag –

het leek of ik
in het zenuwcentrum

van een onbekend
betoverend

ruimtevaartstation
terecht gekomen was

van alle kanten
mengde zich het kolken

(zonder retorten!)
met het geraas

van kleine
watervallen; forellen

zwermden als schaduwen
rond het borrelen

van de stroom
als om het in bedwang

te houden en op
de zonbeschenen

oevers aan mijn
voeten stonden

die elegantste aller
wezens, de libellen

in nachtblauwe
overall, allen

hetzelfde, de
robotachtige ogen

op een onzichtbaar en
groter handelen

gericht, driftig
en ritmisch haar

vierdubbele vleugels
toe te klappen en

open te vouwen
of zij het apparaat

bedienden dat
dit hele wonder

gaande hield

Beeld: Libelle
Gedicht: Elly de Waard, Eenzang Twee

Muziek: Cees Thissen, componist en dirigent
Soliste: Yvonne Weijers, mezzosopraan
Koor: ‘Pablo Neruda’
Verbindende teksten: Elly de Waard

Gezongen poëzie: Emily Dickinson, 14 gedichten; Elly de Waard, 3 gedichten
Instrumentaal ensemble: piano, slagwerk, contrabas, altsax, tenorsax, trompet

9  november 2018, première Oude Kerk Heemstede, 20.00 uur Uitverkocht
11 november 2018, Nieuwe Kerk Haarlem, 15.00 uur
18 november 2018, Nieuwe Kerk Haarlem, 15.00 uur
25 november 2018, Dominicuskerk Amsterdam, 15.00 uur
2  december 2018, Ruïnekerk Bergen, 15.00 uur

Kaarten bij www.neruda.nl

**********

De foto hierboven toont de beroemde ‘witte jurk’, die Dickinson droeg in de jaren dat zij zich steeds meer terugtrok. Hij staat opgesteld in de kamer op de eerste verdieping van The Homestead, waar Emily haar leven lang schreef en sliep. The Homestead, de naam van het huis van de familie Dickinson, is nu het aan haar gewijde museum. De jurk speelt een rol in het decor van de muziekuitvoering, dat van Leo Divendal is.

De keuze van de gedichten is conform de titel van de uitvoering verdeeld over liefde en dood.

Hier een van de liefdesgedichten die worden gezongen. Het is overigens niet van humor gespeend!

Heart! We will forget him!
You and I – tonight!
You may forget the warmth he gave –
I will forget the light!

When you have done, pray tell me
That I may straight begin!
Haste! lest while you’re lagging
I remember him!

E.D. Gedicht 47 in de telling van Johnson, rond 1858
Variant laatste regel ‘I may remember him’

Dat een verlies zich innerlijk
herhaalt, geen winst

het compenseert, maar dat zij het
als naast zich

voortbestaande grootheid in leven
houdt; het blinde

dilemma van het kind: van wie
het ’t meeste

houdt, nooit opgelost wordt maar juist
aan urgentie

wint, god wij zijn van dezelfde
orde als

de dieren, ook zij dromen en vliegen
in hun slaap

tegen de wanden
op

Beeld: Marijke Aveling, Tess
Gedicht: Elly de Waard, Het Zij

Ik sloot mijn ogen en was in
een donker bos, zodat ik ze
weer kon openen; de rechte
stammen stonden ordelijk en

los, het loof was zwaar en hing tot
op gelijke hoogte, de kruinen
grepen op gesloten wijze
in elkaar en het was er vochtig

en verademend; een ruimte
waar ik mijn ziel bevrijden kon
uit het on-eigene en wat haar
inspon en verstikte en waar

ik ook zelf mijn ik te eigenen
leggen kon, in aarde zijn en
zich vertakkend hout en ondoor-
dringbaar zijn in eigenwaarde.

Foto: Sylvia de Vlaming, Het Bergense bos
Gedicht: Elly de Waard, Anderling

En dat de stad, bij nacht
een ader is, waar licht

gedolven wordt, de
exploitatie van een mijn

van schijnsel is; de straten
die lichtschachten zijn

boren zich naar het erts
dat in een druk verkeer

gewonnen wordt en heen
en weer gedragen

en opgeladen tot
een stroom of een fontein

die soms tot van de wolken
terugschijnt – tot die dooft

en opdroogt en
geronnen in de zoveel

grotere ader
van de zon

verdwijnt

Gedicht: Elly de Waard, Het Zij