Categorie archief: Strofen

In puntige minaretten /  draagt de kastanje knop, Op haar verheven zolders /  ligt opgerold het blad En in de nerf daarvan liet wie /  het maakte, de afdruk Achter van haar vingertop, god /  is ook naar het evenbeeld … Lees verder →

I Oud hout van horren, bruine boot. Het zonlicht druipt, als water uit een goot, van takken, dik in het groen, wiegende vlekken lekt het op mijn schoen. Het roestig gaas golft als het water toen ik langs je voer … Lees verder →

Kastanjes, uitgelopen, staan te wuiven, Een kleine zakdoek in hun kleine hand, Als aan een kade waar de boten fluiten Omdat de wind gedraaid is naar het zuiden En zij, de winter in hun ruimen, Uit kunnen varen naar een … Lees verder →

In de verte lopen de wolken op stelten een regenboog ligt over de velden vanuit de warme bruine mond van bollenschuren uitgerold. Een kudde van bussen draaft over de wegen, tot waar zich een grazige parking vertoont. De lucht wordt … Lees verder →

De kamer is in evenwicht met name waar zij ligt en leest en ingebed in kleuren is De bank, het blanke deurenhout, haar wit van kleren, het zachte van haar lichaam zelf – van buiten klinkt gedempt het ruisen door … Lees verder →