Categorie archief: Furie

Verspreid tegen de lucht gespijkerd als de sterren En van liefde ziek ben ik, ik kom tot niets. Nacht is het in je ziel, de grijze iris van je blik Balt zich rondom je ondoordringbare pupillen samen. Ons bed, de … Lees verder →

    Het spreken van de halmen klinkt als grazen nu zij alleen gelaten zijn met wind. Laagste gewas, dat sinds de nacht is ingekeerd tot aarde van zich horen laat. De korte rukken die ze stilte doen verbreken zijn … Lees verder →

  De nacht glanst als zwart lak waarin het hemellichaam maan een rand van chroom bezet. Kettingen van licht, als pulsars die beslaan, zijn om de aarde heen gelegd. Ik kijk van bovenaf, zonder begrip in het ontheemdend digitale van … Lees verder →