De stad is transparant, als in
email gezet zijn de gebouwen –
verdwenen is het grauwe
dat grauwer is dan muizenvel of
rat en waarbij zelfs het asfalt, dat
onder een film van regen glanst
alsof het leeft, als iets natuurlijks
afsteekt; de lucht is blauwend
en verguld op snee en bomen
aderen verfrist het leder van
de hemel waarin de maan een dunne
plek is en het stoplicht schijnt
en wisselt van smaragd of tot
robijn
Beeld: Den Haag
Gedicht: Elly de Waard, Eenzang
Begrafenissen trekken aan de horizon
rondom, rondom
Zand groeit, wij slapen onder de minderende struiken
dag in dag uit
Gedicht: Chr. J. van Geel, Het Zinrijk
Foto: Elly de Waard, Doornvlak bij avond
Schilderij: Marietine Birnie
Zo mooi theekleurig
batisten zakdoekje
bemodderd en versleten
op de grond –
de draden van het weefsel
nog zo fijn getekend, rafels
gaatjes zelfs, verloren
in verdriet of misschien
weggesmeten, heeft zich
als afgevallen blad
vermomd
Foto: Marijke Aveling
Gedicht, Elly de Waard, De Aarde, de Aarde
De diepe stilte van het
vasteland, zo zonder kust
en branding, nee, dan
het kartelige laagland aan de zee
met randen dun als
postzegels en rafelig
alles is er gewatermerkt
of waterig; de maan
een uitgedeukt zilveren plaatje
betraand achter haar
floers van damp, haar voile;
de vrouwen zijn er zandkleurig
en blond als nieuw hout
en even geurig
Foto: Columbia Pictures
Gedicht: Elly de Waard, Anderling
Van binnen verlicht uit vijf
Gaten ligt, als een afgehouwen
Donker hoofd, in de nacht
De boerderij. Achter het
Kroezend struikgewas gaan
De verschrikkelijke ogen
Langzaam dicht. Het helse licht
Van de Hoogovens tint het zand
Onder mijn voeten rood. Groen
Ligt er als bloedspatten over uit-
Gestrooid. Langs de laaghangende
Wolken trekt de vuurtoren in
Baan na baan zijn maaiende
Ronden. De atmosfeer is van
Natheid doordrenkt. Mijn denken
Was onthecht, ik sleepte mij
Over de bodem voort en zwierf
Om de boerderij als Heathcliff
Om de Grange, als Catherine
Om haar eigen Wuthering Heights.
Gedicht: Elly de Waard, Een Wildernis van Verbindingen, 60
