Ik voelde mij ontheemd
in dit kamertje, alsof mijn ziel
mij nu al had verlaten en
in niemandsland verkerend
bezig was de snelweg die ons
als een singel van de wereld
afsneed te doorwaden, rivier
van witte en rode
draden, de doden en hun schepen
achter zich latend, de
haven van de levenden
Gedicht: Elly deWaard, Eenzang Twee
Situatie: Ontwaakt in een vreemd ziekenhuis, na een spoedoperatie
Veilig in hun Albasten Kamers –
Onaangeraakt door Ochtend –
En onaangeraakt door Middaguur –
Liggen de makke leden van de Wederopstanding –
Satijnen Spanten – en Dak van Steen –
Groots gaan de Jaren – in de Maanloop – erboven –
Scheppen Werelden hun bogen –
En Uitspansels – roeien –
Tiara’s – vallen – en Doges – geven zich over –
Geluidloos – als stippen – op een Schijf van Sneeuw –
Gedicht: Emily Dickinson, 1861
Vertaling: Elly de Waard
Beeld: handschrift van de tweede en definitieve versie van dit gedicht, zoals E.D. het naar haar schoonzuster stuurde om commentaar. Susan Dickinson, die in het aangrenzende huis woonde, was in die periode haar eerste lezer en raadgever. In totaal maakte Dickinson drie verschillende versies van het tweede couplet. Als persoonlijk woord schrijft Emily haar schoonzuster onder het gedicht: ‘Perhaps this verse should please you better, Sue, Emily’
Niet ik, jij idioot, niet zelf, maar wij, wij – golven
van blauwe lucht als
een kritiek op de hemel: waarom
bewaren jullie je stem
als één ding zijn
zo goed als niets zijn is?
Waarom kijk je naar boven? Om naar
een echo te luisteren als naar de stem
van god? Jullie zijn allemaal hetzelfde voor ons,
apart, boven ons staand, je domme
leventjes beramend: jullie gaan
waarheen je gezonden wordt, zoals alles,
waar de wind je plant,
de één of andere van je voor altijd
naar beneden kijkend en ziende een beeld
van water, en horend wat? Golven,
en over golven, vogels die zingen.
Gedicht: Louise Glück, The Wild Iris
Vertaling: Elly de Waard
Ik zie dat het met u is als met de berken:
ik mag niet tot u spreken
op de persoonlijke manier. Veel
is gebeurd tussen ons. Of
was het altijd alleen
aan de ene kant? Ik ben
fout, helemaal fout, ik vroeg u
menselijk te zijn – ik ben niet behoeftiger
dan andere mensen. Maar de afwezigheid
van elk gevoel, van de minste
zorg voor mij – ik zou me net zo goed verder
tot de berken kunnen richten,
zoals in mijn vroegere leven: laat ze
het zo erg mogelijk maken, laat ze
me begraven met de Romantici,
hun puntige gele bladeren
vallend en me bedekkend.
Gedicht: Louise Glück, The Wild Iris
Vertaling Elly de Waard
Lino: Elsbeth Cochius, Bargerveen
In de tuin rinkelt een zwerm vogels
als zilveren bellen. De sneeuwstorm
van de in blad schietende abelen
verbergt ze. Dit is de lente
van de overal schijnbaar nergens
ontspringende beken, de velden
bespikkeld met bloemen als op een
heldere nacht met sterren de hemel.
Laat onze voeten, Sappho indachtig,
ze niet vertrappen…
Doffe rondingen van onzichtbaar
door stof draaiende wielen.
De avond, geruisloos aanrollend
als een limousine, verzamelt ons.
De verre silhouetten van de sterren
geven zijn spatborden glans.
Claxonnerende slee! Schaduwen
trekken hem als paarden die de stal
ruiken naar huis. Geparkeerd onder
hemelhoge abelen prevelt alleen het
beekje na in haar slaap. Radio
in een allang vergeten kamer
waar allengs de hamer
van de stilte valt.
Gedicht: Elly de Waard, uit: Strofen
