Bij nacht een tuin van licht
de wegen aangeharkt, lantarens
bloeien tussen de aanplant

De wind loopt schuifelend
rommelig als de herfst zelf
rond de opgeschoten woontorens

Afbladderend schijnsel
blaast door de verregende straten
gloeit na op de verharde grond

Nergens is het najaar
killer dan in de steden

Gedicht, Elly de Waard, ongepubliceerd
Foto: Angelica Obino

Omdat ik waarneem
dat ik stervend ben nu, weet
dat ik niet meer zal spreken, niet
de aarde zal overleven, er uit
teruggeroepen wordt weer, nog geen
bloem, een ruggegraat alleen, grof slijk
hangt aan mijn ribben, roep ik u,
vader en meester: om mij heen
begeven al mijn metgezellen het, denkend      
dat u het niet ziet. Hoe
kunnen ze weten dat u ziet
als u ons niet redt?
Bent u, in de zomerschemering
nabij genoeg om de verschrikking
van uw kind te horen? Of
bent u niet mijn vader,
u die mij groot bracht?

Gedicht: Louise Glück, The Gold Lily
Vertaling: Elly de Waard

Aan het einde van mijn lijden
was er een deur.

Luister goed naar mij: dat wat jij dood noemt
herinner ik me.

Bovengrondsheid, geluiden, verschuivende pijnboomtakken.
Dan niets. De zwakke zon
flakkert over de droge oppervlakte.

Het is verschrikkelijk om te overleven
als bewustzijn
begraven in de donkere aarde.

Toen was het voorbij: dat wat je beangstigt,
een ziel te zijn en onmachtig
om te spreken, houdt abrupt op, de stijve aarde
buigt een beetje. En wat ik voor vogels hield
stoof door lage struiken.

Jij die je niet de overgang
herinnert vanuit de andere wereld
ik zeg je dat ik weer kon spreken: wat er ook
terugkomt uit de vergetelheid komt terug
om een stem te vinden:

uit het centrum van mijn leven kwam
een geweldige fontein, diepe blauwe
schaduwen op azuurblauw zeewater.

Gedicht: Louise Glück, The Wild Iris
Vertaling: Elly de Waard