Categorie archieven: Het Zij

Een goede reden om me weer eens actief met de blogzijde van deze website te bemoeien is de rol die de dichter(es) Sappho inneemt tijdens de aanstaande Poetry International Festivaldagen. Het festival heeft zelfs als thema Het onvoltooide. Wie bekend is met het werk van deze allereerste lyrische dichter van de westerse beschaving, weet dat Sappho’s werk niet onvoltooid is gebleven (zoals bijvoorbeeld veel van het werk van J.H. Leopold wel), maar voor het grootste deel in fragmenten aan ons is overgeleverd. Noch bij haar, noch bij deze grote nederlandse dichter was dus sprake van opzet bij de uiteindelijke onvoltooidheid.
In 1988 verscheen van mij een bundel die de naam Onvoltooiing meekreeg. Met deze mooie, tot op dat moment als woord nog niet bestaande titel, gaf ik aan dat ik het onaf zijn, van sommige gedichten, maar ook van de betekenis, hier opzettelijk als stijlmiddel gebruikte. De mogelijkheden van deze vondst zijn door mij verder beproefd in de drie bundels die ik daarop publiceerde, Eenzang, Eenzang twee en Het zij.
Nu is 1988 natuurlijk al erg lang geleden, dat geef ik toe. Het is niets in vergelijking met de zes eeuwen voor Christus waarin Sappho leefde. En daar komt nog iets ernstigs bij.
Het is ook duidelijk dat deze poëzie van vóór de 21ste eeuw is.
Alleen dichters die in die eeuw debuteerden hebben immers met hun verzen toegang tot de bijbehorende Sappho-website.
Ook de begeleidende digitale bronnen zijn zorgvuldig uitgekozen.
Is dat niet de vrouwenpoëzie zo toegenegen zijnde Piet Gerbrandy die daar zijn licht laat schijnen over Sappho bij Hans Faverey?
En de bekende femistische hoogleraar Maaike Meijer die, bij de tijd zoals altijd, de verzen van Ida Gerhardt belicht op Sapfische tendenzen?
Kortom, hoog tijd om hier eens een gedicht neer te zetten dat niet alleen Sappho citeert, maar haar ook met name noemt.

Ik benijd die sterveling
die altijd maar naast je mag

De zware motoren
van het vliegtuig stierven