Dorian Hiethaar, Naaldboombosje
in zon oplichtend tussen het ondoordringbaar
schaduwrijk van bomen
met onder wolken onbelicht gehouden
hellingen daaromheen –
zoals de late zomerzon in vroege ochtend
al haar schuw licht werpt
in de kale luwe stammen die een veld
omzomen – het donkere
loof erboven blijft zo donker als het was – zo –
als een nest, een hut
van warmte, een beschutting –
opent zich jouw aanwezigheid, gelijk die
uit mijn slaap is meegekomen –
als tot een plek
die beurtelings leeg is of gevuld
van licht en hitte stralend of van missen
makend gek
1995, Het Zij (herzien)
Dorian Hiethaar, Beukebomen op de hei (wie woonde daar?)