PELERIN D’AMOUR

Ik zeilde over lichtblauwe spiegelingen
van een gladde zee, een fijngesneden windje gleed
niettegenstaande langs mijn wangen

en dromerig als het water zelf, verzonk ik gaande
in een oude trouw en reikte naar een eiland
van nog levendig verlangen

Ik heb een vrouw gekend, die droogde mijn voeten
met haar haar, haar lange donkere haren in
een tederste gebaar en haar voeten roken

naar tijm en majoraan, naar honing –
mijn honingangel stak in haar, haar minste aanraking
maakte van mij al koning

Mijn steven richtend naar dat eiland dat onzichtbaar
bleef, dreef ik over die gladde, spiegelende zee
de honingangel uit haar teruggetrokken

ooit, genoot ik van een huiver die mij steeds
nog aangenaam was, verschepende mijn liefde in
een zoektocht, queeste, opgehouden nooit

Foto: Samos
Gedicht: Elly de Waard, Van Cadmium lekken de bossen