EMILY BRONTË

De 12de Hoornse Filmdagen (4, 5, 6 nov) brengen zondag de nieuwe Emily Brontë film, Emily. “Thrillingly unconventional” schrijft The Guardian en onwillekeurig flitste het door mijn hoofd: dat schrijven ze later ook over mij als ze mijn leven gestalte proberen te geven vanuit mijn gedichten! En daar moest ik toen erg om lachen.
Want dat is ook wat er in deze zeer bijzondere en heftige film gebeurt: een deel van het leven van Emily Brontë – met name de tijd voordat ze ook daadwerkelijk aan haar later wereldberoemde boek ‘Wuthering Heights’ was begonnen – wordt geïnterpreteerd vanuit de karakters van die roman. Er is natuurlijk alle reden om het temperament en de ideeën van de hoofdpersonen bij de auteur ervan neer te leggen, maar in hoeverre die ook in werkelijkheid zijn uitgevoerd – over haar leven is helaas maar heel weinig bekend.
Niettemin is de film een overtuigende poging om Brontë, Emily,  een leven te geven dat recht doet aan haar genie en dat ook in onze tijd herkenbaar is, ook al is het dan wellicht historisch niet volkomen juist.
Op zondagmiddag 6 november hou ik een korte inleiding bij de film in Cinema Oostereiland in Hoorn.

De adem van haar werk waait door het onderstaande gedicht.

Van binnen verlicht uit vijf
gaten ligt, als een afgehouwen
duister hoofd, in de nacht
de boerderij. Achter het
kroezend struikgewas gaan
de verschrikkelijke ogen
langzaam dicht. Het helse licht
van de Hoogovens tint het zand
onder mijn voeten rood. Groen
ligt er als bloedspatten over uit-

gestrooid. Langs de laaghangende
wolken trekt de vuurtoren in
baan na baan zijn maaiende
ronden. De atmosfeer is van
natheid doordrenkt. Mijn denken
was onthecht, ik sleepte mij
over de bodem voort en zwierf
om de boerderij als Heathcliff
om de Grange, als Catherine
om haar eigen Wuthering Heights.

Gedicht: Elly de Waard: Een Wildernis van Verbindingen, 60
Schilderij: Emily op een portret dat Branwell maakte van zijn drie zusters.