HET HYACINTEN-MEISJE

Bij al het kroningsgeraas zouden we misschien vergeten dat het nog steeds april is, de wreedste maand immers, zoals Eliots eerste passage uit The Waste Land ons leerde.
Uit vreugde dat de hyacinten er ook eindelijk zijn, vertaalde ik nu de tweede passage.
Let wel, het gedicht is geschreven na de Eerste Wereldoorlog en draagt daar alle sporen van. Ook ons zijn oorlogen niet onbekend, de beelden ervan teisteren dagelijks onze schermen. Ze zijn voor ons vooralsnog virtueel, maar het is goed om hun realiteit steeds, ook in woorden, onder ogen te zien.

Welke wortels grijpen vast, welke takken groeien
uit dit puin van steen? Jij Mensenzoon
kunt dat niet zeggen of bevroeden want jij kent alleen
een berg gebroken beelden, waar de zon op blaakt,
en de dode boom geeft er geen dekking, krekel geen soelaas
en de droge stenen geen geluid van water. Enkel
is er schaduw onder deze rode rots
(kom binnen in de schaduw van deze rode rots)
en ik zal je iets laten zien dat anders is dan óf
jouw schaduw die in de ochtend waardig achter je loopt
of je schaduw die in de avond rijst en op je toeloopt
Ik laat je angst zien in een handvol stof.

Frisch weht der Wind
der Heimat zu
Mein Irisch Kind,
Wo weilest du?

‘Je gaf me eerst Hyacinten een jaar geleden;
ze noemden me het hyacinten-meisje.’
– Toch, toen we thuiskwamen, laat, uit de hyacintentuin,
je armen vol en je haar kletsnat, kon ik niet
spreken en mijn ogen weigerden, ik was
levend noch dood en ik wist niets meer
terwijl ik keek in het hart van het licht, de stilte.
Oed’ und leer das Meer.

The Waste Land, T.S. Eliot
Vertaling Elly de Waard