EERSTE VORST

Alleen nu omgeven nog
door licht roesten de bossen

naast een rijzende zon
die de voor het eerst bevroren

velden, waar ze ze tussen de
takken en hun schaduwen door

aanraken kan, schoon strijkt
van rijp, beduimeling

van gras, als met een vinger
op een ruit van ijs en glas

en die met het overstijgen
van de bossen (spoedig

zullen nevels uit de kronen
oprijzen en verdampen)

steeds lagere weiden bereikt
ze ontdooiend tot

een intens en stralend groen
waaruit de herademing spreekt

het overleefd te hebben.
Het gele blad

van de ahorn is afgevallen
aangetast, alsof de pen

van de maker bij het
tekenen van de nerf

in inkt er op is uitgespat

Foto: eigen foto
Gedicht: Elly de Waard, Anderling