SCHOONHEID EN VERVAL

Ik liep naar een stad
verwaarloosde stad

die leefde doordat van vele
eeuwen het voetvolk

haar betreden had
en ook mijn voeten

repten zich op haar
versleten tegels

langs haar verveloze
baden, half gevuld

met het schaarse water
langs haar stoffig

hete gevels. Straten
tot de nok vol van lawaai

waar een zeebries
steeds de damp van

afgewerkte diesel
uitblies. – Aan de rand

van de woestijn
ademde haar levend

heden de rijkdom van
een jong verleden en het

achteloos vergeten
van het verlies

daarvan; maar ik dacht
met pijn

Gedicht: Elly de Waard: Eenzang