AVOND, ZO MOET HET ZIJN

Dat er een hond blaft in de verte, op
een verre boerderij

De grond is rul, de zon
gezakt achter de heuvels
en in de stilte die nu valt
het zachte antwoordgrommen van
jouw hond

Dof wordt het licht, maar steeds
intenser in zijn krimpen
een laatste glimp blijft hangen
in de nabije, leeggeschudde halmen
zo sierlijk gepunt

En alle adem van de wind
wordt ingehouden om de blauwe
verten aan te blazen, glazen
heuvels in een steeds ander
doorschijnend, donkerder wordend
melk van blauw

Gedicht: Elly de Waard
Beeld: Hockney, op een IPad gemaakt