Dat ik zo ver lijk afgeraakt van dood
is schijn – het zand dat op de kist
gestort de sporen wist
en het water van de zee dat wast
de over haar oppervlakte uitgestrooide as
veranderen niets aan wat er was:
de dood zal van nature bij mij zijn.
En als ik sterf zal dat vervulling zijn
beloftes inlossing, volmaakte koppeling
de dood die identiek gemaakt is aan de dood –
zo waar als wat vergeten wordt
zo diep als het op kleur gewonnen zwart
dat rood gezien heeft van wat leeft
en terugkeert naar de moederschoot.
Beeld: Frederique van Rijn, El Jordi
Gedicht: Elly de Waard, Furie
