Categorie archieven: Algemeen

Het was in het begin van de jaren tachtig dat ik twee ontdekkingen deed, de ene was de foto van The Lovers van Diana Blok en Marlo Broekmans, die ik nota bene in het Centre Pompidou op een ansichtkaart aantrof; helemaal naar Parijs gereisd om daar iets te ontdekken dat ik thuis al veel eerder had kunnen zien. En de andere was het gedicht Sappho to Philaenis van John Donne. Ik kende de poëzie van Donne al veel langer. Op een van mijn rock-reizen naar Engeland had ik zijn verzameld werk, Complete verse and selected prose in zo’n typisch literaire Engelse boekwinkel gekocht. Heerlijke winkels, weinig ruimte en alleen maar stapels en stapels van interessante en goede boeken. Maar het gedicht van Sappho aan Philaenis was ik daarin niet meteen tegen gekomen. Toen ik het dan eindelijk las, helemaal apart gezet aan het einde van de reeks Elegies, als een categorie op zich, was ik totaal verbaasd. In verwarring dacht ik eerst nog heel even: maar van Sappho kan zo’n lang gedicht niet overgeleverd zijn, totdat tot mij doordrong dat Donne zich hier met al zijn erotische vrijdenkendheid had ingeleefd in de liefde tussen twee vrouwen. Tot in onze dagen wordt er nog aan getwijfeld of het inderdaad wel van zijn hand is, maar gelukkig zijn degenen die daar zeker van zijn in de meerderheid en staat het gewoon weer in zijn verzamelde gedichten. Wat stijl en uitwerking betreft past het naadloos bij de vele andere liefdesgedichten die hij schreef: gepassioneerd, humoristisch, sensueel, vernuftig van beeldspraak en taalvaardigheid en zonder enig blad voor de mond. Kortom, de belangrijkste dichter van de Metaphysical Poets.