VAN WINTERS DIE ER WAREN

Een lichte kamer met veel
blank hout en geel en lichtblauw

en een grote kooi waarin
kanaries zingen – terwijl

het buiten sneeuwt, de vlokken
zijn zo zwaar dat ze recht

op de grond toe-zinken
een wemeling waarin ik als

betoverd tuur en staar
en in een gat, een open ruimte

in de muur, ligt
als een zon die opgaat

een stralend, laaiend
vuur

Uit: Eenzang twee