Aan de arm van je nabestaande zag ik je horloge –
de tijd gespte zich los van haar pols en wond zich
om die waaraan hij hoorde, juist op het moment
dat hij daarvan op zijn beurt weer werd losgemaakt
om niet te storen bij de innigheid, een kras te worden
van het tederste gebaar. Het was niet lang daarna
dat hij voorgoed ontknoopt werd, afgelegd, ontbonden
neergelegd naast het hoofdkussen bij de andere
kleine bezittingen van aan het lijf.

Niet meer opgewonden groeide hij nog even door
zoals een nagel na de dood, nadat het lichaam
met een laatste krachtige beweging
de tijd afsloot.

Uit: Afstand
Portret van de achterzijde van de bundel

Op 8 november aanstaande verschijnt bij Uitgeverij Van Oorschot het boek Ik ben een onderling onverzoenlijk ratjetoe, een keuze uit de brieven van Chr. J. van Geel. Bezorgd door Marsha Keja en Jabik Veenbaas.

Op dezelfde dag wordt het boek gepresenteerd in het Letterkundig Museum, Prins Willem-Alexanderhof 5, 2595 BE Den Haag. Vanaf 16.00 uur.
Ter gelegenheid van de presentatie is in het museum een kleine tentoonstelling ingericht.

De hemel was bedekt, de zon scheen er als vlek
doorheen en om die plek een halo was verschenen
een purperen kring in het donkerende zwerk

Wij waren samendrommend in de lege hal van
een fabriek middenin de stad en onder
het aanzwellend en overdonderend lawaai

greep ik een trap, die afhing van de muur
van een verdieping hoger, ik klom naar het dak –
daar vonden er meer hun toevlucht – en intussen

dacht ik steeds aan jou die nog beneden was –
het plat van het dak begon al in te zakken en ik
rende naar de rand: gebouwen waggelden

voorbij, straten raceten langs, kijk uit, daar, dáár! werd
er geschreeuwd en achter de daklijst spoot een zuil
van vuur omhoog – in mijn onmetelijke angst

ontsnapte mijn bewustzijn aan dit visioen
het brak mij wakker in een nacht die zwarter was
dan ooit, misschien zelfs ook het ooit van toen

ongepubliceerd

Tijdens een uitermate feestelijke lunch werd ik verrast door een binnenkomende Frédérique Spigt en haar gitarist. (Sorry, I forgot your name). Zij hadden op verzoek van mijn gastvrouw mijn gedicht “Ik vroeg het en mijn hart/ ” (uit mijn bundel Anderling) op muziek gezet. Geen eenvoudige opgave.
Maar daar, tegenover mij aan de prachtig gedekte tafel, met volstrekt onversleten servetten van bijna honderd jaar oud en de heerlijkste gerechten, zong Frédérique dit gedicht mij toe, met sierlijke, doorzichtige gitaarbegeleiding. Ik kon mijn ontroering niet bedwingen.
Het was een prachtige middag. Na afloop werd deze foto gemaakt.

Ik zag de eerste gekraagde aardster al in het veld staan. Nog prachtig rond en met een gave tekening als van heel fijn behang. Ik kan het niet nalaten om Het Gedicht over deze paddestoel hier neer te zetten, van Chr. J. van Geel natuurlijk.

Hij springt tot ster in slippen open,
hij draagt van binnen rookdun zaad,
hij stuift zijn sporen maar hoe stuift
hij als hij niet wordt aan geraakt?

Chr.J. van Geel
uit: Vluchtige verhuizing

En die laatste vraag: hoe stuift hij als hij niet wordt aangeraakt? Daar gaat het natuurlijk om, ook bij mensen.