Achter de duinen smeult een duister vuur
dat plotseling een net van druppels aan de struiken doorlicht.
Haveloze ruigte, slordige kracht van bloei.

Op de tuintafel liggen dorre bladeren,
achteloos als beduimelde speelkaarten,
overgebleven uit een ander seizoen.

Het huis draagt een vermolmde goot waaronder stenen,
als een vijver opgeklaarde lucht na regen,
spiegelend raamglas houden ingelijst.

Onder dit oppervlak straalt leven,
warm geel licht, groen van planten, rood van boeken –
in onherbergzaamheid gebleven intimiteit.

Gedicht: Elly de Waard, uit Afstand
Eigen foto’s

Het is niet de grijze winternachtlucht aan de horizon,
noch in zijn ondoorgrondelijke duisternis
de regenlucht hierboven,
maar plotseling, over het viaduct
– misschien door het gele lamplicht –
dat het dichte inktblauw dieper kleurt
alsof het zich bewust wordt van het licht erachter,
van een dag nog even ver als die ervoor.
Het is dit dat ons altijd verbindt
ook al is er niets mee van ons over,
het klemmen van die ruimte,
voelbare wijdheid, minimum aan perspectief,
aan zomer, regen, dichterbij zijn,
landschap en afwezigheid.

Foto: Angelica Obino
Gedicht: Elly de Waard