Ik zocht de aard van
mijn liefde te ontraadselen
zij leek mij zoiets als
de wind, onkenbaar, telkens
anders van gedaante, een
chemie waarvan de samen-
stelling wisselt. Koorts-
achtig beminde ik haar, ik
kreeg mezelf niet stil, ze
kwam en kwam, alsof ik bang
was voor een ogenblik, ooit,
o nog lang niet, dat ik niet
meer van haar houden zou,
zij niet meer van mij was.
‘Waar doen we het?’ – Hier.
Wanneer? – Meteen, ik hield
haar vast, al was het
in gedachten; aanbiddend
en ophitsend was mijn
prevelen te horen in de
nacht: O kom, kom bij me, kom
tot mij die op je wacht. En elke
ochtend die mij vond, op droge
aarde, in droog zand gekromd
dat met vocht uit de lucht
bespogen was.
———— — O die geur,
die de vroege zon
lossteekt uit licht
bedauwde grond! Die geur
ademt je mond!

Gedicht: Elly de Waard, Onvoltooiing
Met dank aan Kate Bush (not the coward) voor de titel.

Nog altijd draagt de wind
die over de lange grassen
jaagt, de zoete geuren

van de bloemen aan. Het is
een straffe, warme wind
die om mijn wangen blaast

en door mijn haar. Vanuit
het stille buiten klinkt
het zo geheimzinnig veel en

anders luider binnen in
de schaars verlichte ruimten
waar een geroezemoes

van stemmen is. En staande
aan de bar omhelzen zij
en kussen zij elkaar.

De maan, een scheepje dat
vanuit de baai het zenith
van de nacht langs vaart

ligt op haar rug in deze
nieuw besterde lucht
die plotseling vanuit

deuren losgelaten, vreemd
gespecerijde geuren
zwanger gaat.

Gedicht: Elly de Waard, Onvoltooiing