Ik heb net de nieuwe bundel van Judith Herzberg gelezen. Mooie schone poëzie. Zoals je niet veel meer tegenkomt. Zonder enige overbodigheid van woorden en opsmuk. Een genoegen om te lezen.
Lichte, heldere gedachten, humoristisch ook. En af en toe nog ingewikkeld genoeg, van een Van Geelse verknooptheid soms.
Ook een dichter(es) die nog verstand heeft van ritme en op zijn tijd rijm op een zinvolle manier weet toe te passen. Waarmee op onnadrukkelijke wijze verbanden in de regels worden aangetrokken.
Ik verlangde er geheel vanzelfsprekend naar om alles nog een keer te lezen. Gebeurt me haast nooit.

TARGET

Er is verwarring over woorden:
mensheid en menselijkheid
waar het om misdaad gaat, begaan.
Waarom niet: misdaad tegen mensen
of tegen één. De termen slaan,
windgolven tegen wering, stuk.
Zoals atrocities ook als begrip
meteen uiteen spat.

Dat wat ons hoofd niet in wil,
of even maar, en graag verlaat,
wordt opgeslagen in ontheemde taal
in laden die geen laden zijn
in virtueel archief. Wij nemen het,
wij sussen ons. Dat wat slapeloos
zou moeten maken ons laat slapen
nemen wij voor lief.

Judith Herzberg
Liever brieven, De Harmonie

Vanmiddag terug gevonden. Zoekend op zolder in dat deel van mijn geschiedenis dat niet digitaal is maar ligt opgeslagen onder de hanenbalken van het dak, de schedel van mijn huis, zo echt dat het met stof en spinnerag is bedekt. De brief die Gerard Reve mij schreef vlak na het door ons van het Anna Bijns bestuur gehouden Vrouwen Boekenbal in het Concertgebouw van Amsterdam (februari 1986), dat een groot succes was geweest. Hij draagt in deze brief allerlei argumenten aan waarom hij, als man, bij uitstek de geschikte persoon zou kunnen zijn om deze prijs voor ‘de Vrouwelijke Stem in de literatuur’ in ontvangst te nemen. Wij hadden toch immers ook de mogelijkheid open gelaten dat de prijs een keer naar een man zou kunnen gaan?
Het is een prachtig en geestig stuk tekst, je hoort bij het lezen Reve’s stem er bijna bij.

De laatste tijd lees ik veel over zaken die de wereld-economie betreffen. Nu alles digitaal verbonden is, zijn veel dingen die buiten ons om gebeuren ook voor ons van belang. Ze kunnen ons namelijk direct raken. Op dit moment wordt onze toekomst mede bepaald door de ruzie tussen President Obama en de Republikeinen in het Amerikaanse Congres. Gisteravond deed de toenadering tussen deze beide partijen de beurzen wereldwijd flink uit hun dipjes opleven. Hoera! Er komt een oplossing, niets aan de hand, we gaan gewoon weer verder met het ophogen van onze schuldenberg. Over deze berg kunnen we allang niet meer heenkijken, overigens, maar dit natuurlijk terzijde.
Nu las ik net dat toevallig juist gisteren de Chinese premier Li Keqiang een berichtje heeft gestuurd naar John Kerry, waarin op typisch Chinese wijze zeer onderkoeld geformuleerd het volgende stond: for “China the issue of the American debt ceiling [is of] great attention.”
China heeft in de loop van decennia een bedrag aan Amerikaanse waarden opgebouwd van ongeveer twee triljoen dollar en als de Verenigde Staten failliet gaan zijn zij dat geld ook kwijt.
We kunnen er rustig van uitgaan Obama en John Boehner (leider van de Republikeinen) gisteravond eindelijk hun hakken uit het zand gehaald hebben vanwege dit Chinese briefje. Dat ook nog eens nader werd toegelicht door een verzoek van de Chinese minister van Financiën “to ensure the safety of Chinese investments.” Bij een bankroet eerst China terugbetalen, graag!
Wat wil dit nu zeggen. Het volgende: geen land is op dit moment meer soeverein in zijn financiële maar ook politieke handelen. En daarbij staan de financiën niet voor niets voorop. De politiek struikelt daar achteraan. Dat geldt ook voor ons land en in niet mindere mate voor Europa. Kijk naar het jammerlijke gemodder in Den Haag, maar ook naar de Babylonische spraakverwarring vanuit het onmachtige Brussel.
Het betekent ook dat voorlopig geen land theoretisch gesproken failliet zal gaan. Daarvoor zijn de onderlinge belangen te zeer verweven en te groot. Maar op een bepaald moment zal de kloof die er gaapt tussen de theoretische werkelijkheid en de praktische tot ineenstorting leiden.

ELLY DE WAARD