De wolken maken het landschap voller,
zij rusten zwaar.
Ik hoor het graven van de mollen,
fluwelen bies van mos zoomt stenen aan elkaar.
Nu kostte het mij zo’n moeite mij op te richten
van de grond waarop ik lag,
als een schaduw die zich los moet maken
op een bewolkte dag.
Gedicht: uit Afstand
Beeld: eigen foto
Ik zag de onverbiddelijke zon
opeens de moeder zijn van haar planeten
Als ouder van een hele schaar
verfrist zij zich elke elf jaar
van pool tot pool en slaat het stroomvlak
van haar mantel, haar magnetisch veld
opnieuw en sterker om ons heen
Tijdens de omloop om haar, onze dans
duiken wij speels van plooi naar plooi
Wij van de aarde, bij de kleinste horend
kwetsbaar en verfijnd, hebben een extra
eigen veld, een vlindervormig jasje
Beeld: NASA
Gedicht: Elly de Waard, In die tijd die
Het is alsof de kleine struiken
gloeien in hun dunste takken,
brandend gewreven aan het gewicht
van een te laag hangende hemel in beweging.
Ze worden opgezadeld met het licht
dat het seizoen zichzelf onthoudt –
lopers, aan eigen grond gekluisterd
ingezet op het laatste traject
van de trage estafettegang naar lente.
De kortste dag is al voorbij
maar, als een man die je passeert:
zijn avondlijke schaduw is nog donkerder dan hij.
Eigen foto
Gedicht uit Afstand, bewerkt
Denk deze Kerstdagen eens aan
de vele daklozen die wij
als burgers van een altijd nog
rijk land ons hebben toegestaan.
Die bij gebrek aan geld, een huis,
met onterechte schulden, zonder
baan, het harde lot van hun
ontbering moeten ondergaan.
Denk niet alleen aan hen, doe iets –
bijvoorbeeld door met duizenden
de straten op te gaan, al schande
roepend over een bestuur,
een politiek die dit gebeuren laat;
die liever voor zich zelf zorgt, zich
onmachtig houdt, ver weg, en die
met graagte lijdt aan graaiziek.
Beeld: Bansky: God Bless Birmingham, 2019
Gedicht: Elly de Waard, ongepubliceerd 2019
De avondlijke steden
aan de horizon, waar hele
sterrenstelsels zich
onder de donkerende hemel
die met wolken is bedekt,
op aarde hebben
neergelegd. Het Roergebied.
Een in de regen uitgelopen
goud van autolichten
glijdt de heuvel af.
Door het rookkleurig glas
een zicht op bomen.
Wachtende limousines. Boven
het stationaire lopen
van hun zachte motoren
voor het hek dat elektronisch
open gaat zijn uit de radio
geknepen stemmen te horen
die uit verre streken komen
en van nooit eerder vernomen
wreedheden en moorden
spreken
Beeld: NASA
Gedicht: Elly de Waard, uit: Eenzang
