En dan die dansende muggen!
Het is of zij trampoline springen
in de lucht, maar dan nog vlugger!
Soms valt er een zuchtje
wind in ze en duiken ze de heg
in om beschutting. Intussen trekt
een amazone langs de bosrand en
hoewel zij stapvoets gaat
hoor ik de hoeven van haar paard
toch stampen in de grond onder mijn
voeten
Gedicht: Elly de Waard
Kaal dorp, dat aan de snelweg
Ligt geregen als een kraal –
Een pomp, een uithangbord, een paal
Met namen van meer dorpen en
Allemaal een kerk die als een
Stenen ruiter in het midden
Van de bijene huizen staat.
De weg loopt als een lint onder
Mijn denken door. Dorstig naar inkt
Slaat het zich in beton. De wind
Hamert het water van de vaart en
Schept het met handenvol spattend
Over straat. De rennen zijn ons
Stapvoetse geworden, het uit-
Zonderlijke uitgangspunt in
Plaats van doel. Elk bewijs uit het
Ongerijmde is overtuigender
Dan de duurste eden die
Moeten leiden tot zekerheid
Omtrent ons menselijk gevoel.
Het gedicht is van Elly de Waard, en is in cursief gedrukt om de indruk van haast en snelheid
te onderstrepen; het ademloze.
Het schilderij is natuurlijk van Edward Hopper
Dat er een hond blaft in de verte, op
een verre boerderij
De grond is rul, de zon
gezakt achter de heuvels
en in de stilte die nu valt
het zachte antwoordgrommen van
jouw hond
Dof wordt het licht, maar steeds
intenser in zijn krimpen
een laatste glimp blijft hangen
in de nabije, leeggeschudde halmen
zo sierlijk gepunt
En alle adem van de wind
wordt ingehouden om de blauwe
verten aan te blazen, glazen
heuvels in een steeds ander
doorschijnend, donkerder wordend
melk van blauw
Gedicht: Elly de Waard
Beeld: Hockney, op een IPad gemaakt
De bergketens in hun sepia nevels
doorschijnend in de kleur
van de grond, de grond in zijn
verpulvering van scheuren
weggeregend
De wind overgroeit de dorre takken
die nu bloeien met een tere, witte mond
Het onweert in de verte
Gedicht: Elly de Waard
Tussen de als uit steen gehouwen
agaves en over de verbrokkelde
muurtjes van de ooit Romeinse villa’s
springen en huppelen de hagedisjes
tientallen eeuwen later, in ons nisje
van de tijd. Het mozaïek dat zij op hun rug
meedragen zag ik tot mijn verbazing
in de restanten van de vloeren terug
En ’s nachts zag ik ze opnieuw komen
aandraven en dartelen in het schuim van
de golven. Ze ontstonden, ontrolden zich
vanuit hun staart en sprongen naar voren
in een verdwijnen van waaruit ze zich
weer oprichtten om met glanzend rugmozaiek
te herverschijnen en door te rollen
in het licht van de nu volle maan
