Steeds liep ik achter haar aan
een geur die in de kamer hing
schaduw die langs het raam verging
een deur die dichtgevallen was
waarvan de echo nog verklonk
een bril, opzijgeschoven en vergeten
auto die niet in de garage stond

Ongepubliceerd

Nieuwsgierigheid reed over Mars
zij zag het landschap, legde vast
en zeefde zand en korrels slijpsel
die een onbekende wind
verpulverd had en afgeblazen
van ons vreemde maar voor waar
te nemen bergen –

In sneeuw van koolstof dioxides’
droge ijskristallen zette zij
haar kleine sporen namens ons
op honderd miljoen mijlen afstand
zeer verdiept in de processen
van hoe water steen slijt en hoe wind –

Planeet die groter dan ons kennen
ooit dat water had zo zagen wij
en leven, ouder wellicht van de Aarde
ook wat lot betreft: zo’n honderd
biljoen jaren her, of eerder nog
vooruit gerekend vanaf heden

Gedicht: Elly de Waard, ongepubliceerd
Foto: NASA, Victoria Krater op Mars, 2014

De rivier de Psel ligt in Oost-Oekraïne. Dagelijks spoelen daar nu lijken aan van jonge mensen, gemarteld en vermoord omdat ze bijvoorbeeld een Russische vlag vervingen door een Oekraïense. Ik was wat vroeg met dit gedicht, dat uit de negentiende eeuw stamt maar actueler is dan actueel. Vandaar hier opnieuw.

DE SLAPER IN HET DAL

Gezwollen de rivier die zingt in een groen gat
en als een dolle zilveren lompen haakt in gras.
Licht stormt tegen de hete hellingen op, het hele
dal borrelt van zon als bier in een vol glas.

Met open mond ligt de soldaat, hoofd onbedekt,
nek dobberend in blauwachtige waterkers.
Hij slaapt. Ligt in de middaghitte uitgestrekt,
het zonlicht regent in zijn groene bed,

blakert de blauwe plekken op zijn lijf dat zich
als een ziek kind heeft rondgewenteld tot het sliep.
Natuur, wieg hem maar warm, want hij is koud

en bloemen doen zijn ogen niet meer tranen,
de stroom zuigt aan zijn haar, zijn hand rust op zijn borst,
slaapt, in zijn rechterzij zitten twee rode gaten.

Arthur Rimbaud/Robert Lowell/Elly de Waard