If your memory serves you well
We were going to meet again and wait
So I’m going to unpack all my things
And sit before it gets too late
No man alive will come to you
With another tale to tell
And you know that we will meet again
If your memory serves you well
Wings on fire, rolling through the sky
Best notify my next of kin
These wings shall explode

If your memory serves you well
I was going to confiscate your lace
And wrap it up in a sailor’s knot
And hide it in your case
If I knew for sure that it was your’s
But it was oh so hard to tell
And you knew that we would meet again
If your memory serves you well
Wings of fire, rolling through the sky
Best notify my next of kin
These wings shall explode

If your memory serves you well
You’ll remember that you’re the one
Who called on them to call on me
And get you your favours done
And after every plan had failed
And there was nothing more to tell
And you know that we shall meet again
If your memory serves you well
Wings on fire, falling from the sky
Best notify my next of kin
These wings did explode

Tekst Bob Dylan
Aanpassingen Elly de Waard
Foto Peter H. Toxopeus

Sloeg ik hun koppen op de grond
tegen elkaar en huiverde
omdat hun huid mijn nagels deed
vervuilen – het is niet waar, het is
niet waar! Zij kennen niets dan
leugens en in hun eis zelfs de
geringste waarheid telkens
opnieuw te moeten horen – uit
ongeloof aan haar en uit
onhelderheid – maken zij dat ze

bij het herhalen elke keer
meer als liegen klinkt. Dit is het
ergste bederf, waar zelfs de
aantasting van het zelf bij
in het niet verzinkt. Het stoken
en ondermijnen, zoals het
schrapen van tanden van konijnen
onderaan de bast de sterkste boom
doet kwijnen en hem langzaam
verandert in een dode mast.

Uit:Een wildernis van verbindingen
Beeld:Simon Jacobsz de Vlieger, Dark Landscape, 1640

O HAVELOOS
gevleugelden – wij – in ons nest

in de zo hoge
lucht. Waar de wind ons langs

de slapen strijkt
en som in de haren rust. Waar

vogels die uit volle vlucht
zijn neergestreken

onder een hemel
die van veren is doorstoven spreken

in een schittering
van vuur en regenbogen

en waar zich onder ons
een afgrond uitstrekt

van het diepste azuur.
Waar, vraag ik je, vriendin

viendslieveling
zal ik de kus, die aanraking

van het zingen van mijn mond
dan plaatsen –

op je lippen
of straks voor je voeten op de

verre aarde, de
naar af te dalen grond?

Uit De hemel van Toulouse