Ik heb je lang genoeg gadegeslagen,
ik kan tegen je spreken zoals het me bevalt – 

Ik heb mij onderworpen aan je voorkeuren, geduldig observerend
van welke dingen je houdt, sprekend

 door middel daarvan alleen, in
details van aarde, zoals je voorkeur is,

ranken
van blauwe clematis, licht

van de vroege avond –
je zou nooit een stem accepteren

als de mijne, onverschillig
voor de objecten die je rusteloos benoemt,

je monden
kleine kransen van ontzag – 

En al deze tijd
gaf ik toe aan je begrensdheid, denkend

dat je die zelf zou afwerpen vroeg of laat,
denkend dat materie je blik niet voor eeuwig kon opslorpen – 

obstakel van de clematis,  blauwe bloemen
schilderend op het verandaraam –

ik kan niet doorgaan
met mijzelf te beperken tot beelden 

omdat jij denkt dat het je recht is
mijn mening te betwisten:

ik ben nu bereid om helderheid
op je af te dwingen.

Gedicht: Louise Glück, The Wild Iris
Vertaling: Elly de Waard

Veilig in hun Albasten Kamers –
Onaangeraakt door Ochtend –
En onaangeraakt door Middaguur –
Liggen de makke leden van de Wederopstanding –
Satijnen Spanten – en Dak van Steen –

Groots gaan de Jaren – in de Maanloop – erboven –
Scheppen Werelden hun bogen –
En Uitspansels – roeien –
Tiara’s – vallen – en Doges – geven zich over –
Geluidloos – als stippen – op een Schijf van Sneeuw –

Gedicht: Emily Dickinson, 1861
Vertaling: Elly de Waard
Beeld: handschrift van de tweede en definitieve versie van dit gedicht, zoals E.D. het naar haar schoonzuster stuurde om commentaar. Susan Dickinson, die in het aangrenzende huis woonde, was in die periode haar eerste lezer en raadgever. In totaal maakte Dickinson  drie verschillende versies van het tweede couplet. Als persoonlijk woord schrijft Emily haar schoonzuster onder het gedicht: ‘Perhaps this verse should please you better, Sue, Emily’