Het is gelukt!

Zie voor het gedicht  de bijdrage hieronder

Foto M.Wagenaar

Samengeklonterd in de duisternis
tot kleine brokken kleur gestold
verborgen tussen kluiten zwarte grond

breekt zich onmerkbaar los
nog vormeloos concentraat
ontfutseld aan een overdaad

van grofte, vecht zich
naar een eigen staat, volgend
verfijning ingeschapen –

Eigen foto
Gedicht: Elly de Waard, In die tijd die

 I.M. Marietine Birnie

Wij waren samen bezig, jij en ik
een wereldbezienswaardigheid
te beklimmen, deze bevond zich
in een grote stad, ik dacht Parijs

Wij waren beiden nog getrouwd
jij met Huyck, ik met Chris – in elk
geval was het dit ‘thuis’ dat
onze achtergrond was en is

De bezienswaardigheid, een ingewikkeld
bouwsel dat voor een deel uit grote rotspartijen
bestond, was ooit een klooster geweest
of was dat mogelijk nog steeds

Het klimmen viel ons zwaar, er waren
nergens trappen. Via luiken, grotten, zolders
zonder vloeren, die alleen met touwen,
sleuren, trekken of anderszins je naar

boven werken, binnen of door te komen
waren, moest dit klauteren gebeuren
en omdat het een vermaarde attractie
voor toeristen was, was het er druk

Drommen mensen trachtten elkaar
door de vele doolhofachtige toegangen
omhoog te duwen (later zei jij nog
dat je daarbij gedacht had aan een schilderij

van Jeroen Bosch!) en ik stond doodsangst uit
dat ik naar beneden zou vallen, maar jij
ging mij steeds voor en liet zien dat ik het kon –
Als enkele van de weinigen bereikten

wij tenslotte de uiteindelijke daken
waar het ons vergund was om te zien –
Hoger dan welke berg ook in de omtrek
kon van hieraf van een ongekend ver zicht

worden genoten en later, bij donker
keken wij in het heelal en leunden bijna
tegen de Melkweg aan, zo leek het, zo
dichtbij ons kwam zij op dit hoog plateau –

De nacht maakte de aarde klein
Op de terrassen naast ons waren de
overigen opgegaan in hun schaduwen
en het besef drong tot ons door dat wij

de thuisgenoten moesten voorbereiden
op een terugkomst die verlaat zou zijn –

Januari 2018

Azuur, ik ben het, sprak Helena
en onvervaard trad zij uit het
dodenrijk omhoog, een regenboog
van druppels in het zonlicht werpend
en Valéry, de dichter, boog.

Veelriemige sloepen voeren toen snerpend
ten oorlog, boegspriet hoog,
roeispanen klievend de scherpe
golven, de zee wijnkleurig naar
de gebeeldhouwde rompen spoog.

Zijn pen gleed over haar strelende
handen en zij huilde, zout droop
uit de baarden van koningen
dat weer als schuim over de randen
van het gedicht naar binnen kroop.

Beeld: Gabriele Viertel, Out of paradise
Gedicht: Elly de Waard, Anderling

Het zijn deze winters die ik terug wil halen
de volle pagina’s gevuld met sneeuw
en lange dunne regels in inkt geschreven
als horizon, een enkele verre vogel
stippelt de punten op de i’s erin

Ik zal mijn hoofd met berenvel stofferen
en ga er wonen in een knusse hut
kijkend hoe tussen de rotsen en de schrale bomen
een rest van licht zich naar het poolijs bukt
De lange nacht zich buigt, een
die elk uitzicht in zich opzuigt

‘O dan verschaft de met het duister
samenvloeiende inkt een zee van licht!’

Jan. 2018, ongepubliceerd