Voor Cara

In de vroege, nog nachtelijke
ochtend ligt de stad aan haar voeten.
Zijn lichtjuwelen als een gift
rondom haar uitgestald tot aan

de horizon. Haar met parels
en lichten bespikkelde borsten zijn
hemelkoepels, hemelzwoegers,
op het ritme van hartslag en

ademhaling reikend naar het
hoogste punt, de overgang
van stad naar lichaam naar licht en
wolken, in concentrische cirkels

en golven uitgezet. Ik die
haar samenhang heb uitgedaagd, ben
aangegaan, draag haar op handen, heb
haar als een handschoen aan.

Elly de Waard, uit: Van cadmium lekken de bossen

Een blauwe, glanzende
kern, geconcentreerd azuur,
vanwaaruit was het dat ik
leefde. Hoe geruisloos dreven
de wolken door haar heen, hoe
laag hingen haar luchten en
hoe somber kon zij bedolven
raken, dan weer met vlokken
zonnestof bestoven. Bol
waarin de toekomst ligt

verborgen. Nu spiegelen zich
vluchten pelikanen in haar
af, op weg naar verre
plekken om er te paren. Soms
zal er daar dan een zijn die
uit zijn tooi een veer neemt,
zijn hagelwitte vleugel tot
papier verheft en schrijft,
als ik misschien, aan zijn
vergeetboek, en alleen blijft.

Elly de Waard, Een Wildernis van Verbindingen