Jan Hanlo in 1963, zoals ik hem kende

Jae, die verstreuidheed van mee was laetst benae vermaekelek. Hoewel, men zoo haest aen
verkalkeng raen danken.
Enfin, ek geng theee zetten. Jae, theee zetten. Een smaekelek potje theee zetten.
Enige teed laeter, nae verdiept te zeen en krant of boek, of was ek een brief aan het srijven, had ek de gedachte: ‘Vroeger dronk ek eigenlijk veel meer koppen theee. Niet tweee, zoals nu, maer Eline sronk mij wel 3 soms 4 kopjes en. Komaen, ik gae nóg een potje thee zetten.’
Zeu gezegd zeu gedaen, maer wie zretst meen verbaezeng toen ek zag dat ek helemael vergeten had de thee te drenken! De pot stond, mat hat papiertje van dat theebeultje ereut hangend, koud te worden! Ek goot ‘m leeg an zatte een nieuwe pot met een vers theeebeultje, alwaernae ek meen eerste twee kopjes -met genoegen – nattegde.
Ek had daernae euk geen behoefte meer aen een 3e of 4e kop.

Jan Hanlo, oorspronkelijk gepubliceerd In Barbarber. Nu opgenomen in In een Gewoon Rijtuig (G.A. Van Oorschot)

Onbereikbare vader, toen we voor het eerst
werden verbannen uit de hemel, maakte u
een replica, een plek die in één opzicht
verschilde van de hemel, hij was
ontworpen om een les te leren: verder
hetzelfde – schoonheid aan beide kanten, schoonheid
zonder alternatief – Behalve
dat we niet wisten wat de les was. Alleen gelaten,
putten wij elkaar uit. Jaren
van duisternis volgden; om beurten
werkten we in de tuin, de eerste tranen
vulden onze ogen  als aarde
mistte met bloemblaadjes, sommige
donker rood, sommige vleeskleurig –
We dachten nooit aan u
die we leerden te vereren.
We wisten slechts dat het niet de menselijke natuur was
om alleen te houden van wat liefde terug geeft.

Gedicht: Louise Glück, The Wild Iris
Vertaling: Elly de Waard