Ik kan het niet, kan het
niet aan, niet nu al, het is te
kort geleden dat ik
door die hel moest gaan. Zij
keek mij zwijgend aan, stond
op, liep naar de kraan
waar zij haar handen waste
en kwam terug naar waar ik
op haar wachtte, knielde
naast me en begon
nog altijd zwijgend, maar zonder
mij aan te zien
aan het ontgespen
van mijn riem
1992, Eenzang
De horloges liggen
met hun platte achterhoofd
op tafel, blik omhoog en malen
uit het glijden van de wolken
stukken tijdstotalen morzelfijn
tot op seconden
die wij, zandlopers en kale
armoedzaaiers, rapen
en uitdragen of verstrooien
over de tijdverslaafde
aarde. Stof zijn de seconden
tijdsatomen – na hun werk
na hun gebeurd zijn
dwarrelen zij weer terug
in wolken, opgaand in het tijdeloze
glijden langs de oneindigheid –
Tot de kleine glazen molens
ze weer laden tot seconden –
Vanaf donderdag 9 juni draait de film Black Butterflies over het leven van de dichter Ingrid Jonker in Bergen NH. Met een wereldrol van Carice van Houten als Ingrid. Het gedicht dat ik voor Jonker schreef is te vinden op dit blog (29 maart jl).
Hieronder een geschreven portret van een dichter die ook Ingrid Jonker zou kunnen zijn.
Wonderlijk, intens ogend wezen
dat er gewend uitziet
op een ver-affe manier
naar iets al te nabij’s
te kijken en het te vrezen
en onder zijn oppervlakte
zit paniek, een licht
te verstorene, die voelbaar wordt
en opspeelt al bij het geluid
van sussende woorden
2002, Van cadmium lekken de bossen
<
Het was een avond, lang geleden
de maan stond hoog, het was heel licht
en waar ik liep, over het Doornvlak
straalde de grond de warmte van de dag
Ik ging liggen in het stugge gras
lag stil te kijken naar de nacht
een uil streek neer op een nabije tak
en bleef zo stil als ik, borende
blik op mij gericht, onderzoeken
wie ik was. Tot hij gerustgesteld
en zich vervelend al, verdween
met kalm gefladder in het schemerdal
ongepubliceerd
beeld: Ger Polak
