O zwaar is het hart dat als een peer
aan aderen in mijn borstkas hangt.
Gezwollen van verdriet, te hoog voor
dorst. De luchtbel van de kale kroon van
takken aan de boom herschept zich
in de nerven van zijn blad, ontvleesd
en schoon. Een fijnvertakt patroon
als van een spinnenweb. De vormen
spiegelen zich aan elkaar in een proces
van altijd durende herordening

van hun structuren. Zie het schors
dat licht door glas op lakens legt, glas
waar de adem van de maker in beklijft,
zie de zorgvuldigheid! – Als het IJsselmeer
bij storm, driftig en kort van slag
en soms een snelle kabbeling, golft
zij. Een steen van licht die roerloos in
haar rimpelen ligt, ben ik. – Ik zet mijn
lippen aan haar hoorn en hoor! Van heel
ver dringt haar roepen tot mij door.

Het gedicht is nummer 21 uit Wildernis van verbindingen
De eerste foto is van Berthe van Soest

En, zul je altijd van me houden? –
Altijd. Strandlopertjes, ze slapen
Hoog in de lucht, de vleugels gestreken,
De pootjes tegen elkaar gerust.
Monumentaal als pyramiden liggen de
Duinen, van achter hun zijden
Bakkebaarden, hun zilveren oude
Herenhaar van helm, op zee gericht.
De klauwen van goedmoedige leeuwen
Zijn golven; in hun luie, parelmoeren

Glans van oliën drijft een Ajaxfles.
Met Sparta op zijn rug rent een atleet
Voorbij. Scherven van aardewerk en
Schelpen. De gekromde en doorsneden
Vierhoeken die meeuwen achterlaten
In het zand naast de profielzool van
De trimmer. Welke archeoloog zal
Over eeuwen welke raad weten
Met de misschien versteende prenten
Van hun voeten en na welke ramp?

Wildernis van verbindingen