Toen ik die foto zag dacht ik eerst
dat het de Noordzee was.
Haar zwartste golven
met de brandweer in de slag
die naar haar water had gedolven.
Maar het was zwartgeblakerd land
opzettelijk aangestoken.
Op heterdaad betrapt, frappant
hoe letterlijk juist gezegd dit, want
hoe minder heet, hoe minder kans.
Voor het gerecht ermee! – De brand-
stapel was hier de beste straf, maar
ik betwijfel, helaas, of dat mag.
ongepubliceerd
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=Q1IFiy8WxUA[/youtube]
Door de gang, waar nu de honden
lopen, hoorde ik je stappen
nader komen. Er kwam alarm
uit hoe je liep, misschien gewekt
al door de gedempte kortheid
van je telefoongesprek.
De deur ging open en schijnbaar
onbewogen, als de aankondiging
van iets – maar niet de dood – zei je:
mijn zoon, hij is gevonden
in een park. Wat later: ik ben niets,
ik heb niets voortgebracht wat deugt,
er ligt een doem op ons geslacht –
Ach, dat was toen. Maar van het verleden
hebben de honden geen kaas gegeten
laat staan brood –
De dood is anders dan wij denken, als onszelf.
Niet de benauwde duisternis van uren
aangekleefd door anderen dan die ons lief was, maar
de helderheid van kou, kristal, alleen zijn, winter,
van wat duurt – steen
die zich slapend afzet in een ooghoek van het heelal.
Luwte, 1979
Ik wil je kussen op je mond
mijn tong tussen je lippen steken,
de spanning van je weerstand breken,
de diepte proeven van je grond.
Ik wil je aandacht en je zorg,
de liefde die je hebt te geven,
de tederheid waarvan ik even
het onvermoede stromen vond.
Dat alles wil ik en alleen –
de vloeistofspiegel van mijn wezen
is in beroering nu ik deze
opwelling had en van haar dronk.
De hang naar onvervangbaarheid,
naar enig en de enige wezen
staat even sterk als overleven
in onze genen ingeplant.
Onvoltooiing, 1988
Nog maar een gedicht uit deze serie. Voorbarig, natuurlijk, want de opnamen zijn pas eind van deze maand, maar goed, ongeduld is mijn eerste ondeugd.
En tel niet meer de nachten
of nachten dat niet en niet
de weken meer, maar maanden
en jaren wellicht, een grond
betredend, aan vergeten
rijk, waarin herinnering
is inbegrepen. – Niet
verontrustend meer als op-
rukkend geschut de regen
in de verte, maar gelukkig
makend van rust dat water
invreet in het open raam, zo
huiselijk en zo concreet. – Was
ik toch altijd trouw aan wat ik
in je zag en mij daarvan be-
wust, o naar onsterfelijkheid
hongerende jonge vrouwen – maar
in het gras schittert de dauw
inmiddels van een dieper
blauw dan de vergeet-mij-nieten.
1986
