Azuur, ik ben het, sprak Helena
en onvervaard trad zij uit het
dodenrijk omhoog, een regenboog
van druppels in het zonlicht werpend
en Valéry, de dichter, boog.

Veelriemige sloepen voeren toen snerpend
ten oorlog, boegspriet hoog,
roeispanen klievend de scherpe
golven, de zee wijnkleurig naar
de gebeeldhouwde rompen spoog.

Zijn pen gleed over haar strelende
handen en zij huilde, zout droop
uit de baarden van koningen
dat weer als schuim over de randen
van het gedicht naar binnen kroop.

Beeld: Gabriele Viertel, Out of paradise
Gedicht: Elly de Waard, Anderling

Het zijn deze winters die ik terug wil halen
de volle pagina’s gevuld met sneeuw
en lange dunne regels in inkt geschreven
als horizon, een enkele verre vogel
stippelt de punten op de i’s erin

Ik zal mijn hoofd met berenvel stofferen
en ga er wonen in een knusse hut
kijkend hoe tussen de rotsen en de schrale bomen
een rest van licht zich naar het poolijs bukt
De lange nacht zich buigt, een
die elk uitzicht in zich opzuigt

‘O dan verschaft de met het duister
samenvloeiende inkt een zee van licht!’

Jan. 2018, ongepubliceerd

Ruis, branding, waai o ondoorgrondelijke
wind en effen voor mij het geluid van

zoveel woorden, zoveel loos gepraat dat
zich in mijn hoofd bevindt, een dictatuur

van timbres, intonaties, flarden taal
van anderen, tot gek makens toe

echoënd, allemaal, hun graffiti
op de muren van mijn ziel, een straf van

god, een dodencel, waarin ik de uren
die ik nog te gaan heb tel, in dat kaal

vertrek en de lachmachine is er
altijd aangezet – o branding,

golven, spoel zo mogelijk met geweld
dit strand schoon, opdat overblijven kan

het witte, weer ontvankelijke zand
waar zon of water, schaduwwolken of

een neersuizende wind zijn eendere
altijd andere geheim in schrijven kan

Beeld: Elly de Waard, Strand Castricum, november 2017
Gedicht: Elly de Waard, Anderling

ALS PARELMOER

Bij de presentatie van de samenwerking tussen de fotograaf Gabriële Viertel en dichter Elly de Waard

Notitie

Tegen de tijdgeest verenigd
liefde en schoonheid gebundeld
druppelt als water een
eendere taal. Waar wij
ooit jong begonnen

ontsprongen aan een heldere bron
nieuwe visioenen ondergedompeld
in sprankelende vormen

fotonen gekromd tot een dans,
inkt geëtst naar patronen
om er vloeiend in
samen te komen

ter meerdere glorie
van een ieder. Een
glundering van extase
die erotisch op de
glanzende plaat
van het blanco blad
afspat –

Elbert Gonggrijp, Kunst Centrum Haarlem, zaterdag 13 januari 2018
Foto: Conny Lahnstein, Elbert Gonggrijp doet inspiratie op voor zijn gedicht