Van heimwee zingende mansirene, Adonis –
naast hem draaft het paard van zijn muziek
Een rit waarop ik dadelijk instap
in een ongerichte herinnering, maar zo compleet
als enkel een gebied kan zijn dat je
getroffen door een toon, een geur, een stem
plotseling opnieuw betreedt en overziet –

Het dient zich aan als het totaal
van een tijdperk waar je deel van uitmaakte
glanzend, gelaagd, vitaal
en niets meer dan een haarscheur die je hiervan
scheidt -die gaandeweg zich uitbreidt
tot een scheur van pijn omdat je weet
dat het op die manier nooit meer zal zijn

Ongepubliceerd

De witte rozen in de kransen
waarmee de doden op vier mei
worden herdacht, krijgen de tijd
te spreken in de twee minuten stilte
die het land in acht neemt

In de coulissen van hun dicht
opeen gevouwen, ongerepte
bloemblad opent zich het labyrint
van hun ontbloeiing met terug
werkende kracht tot aan hun knop

om te benadrukken dat het daar afbrak

Ongepubliceerd

Wie is er geen Cassandra in een tijd
waarin je zonder visionair te zijn
kunt zien dat Troje zal gaan branden?

Aan rafelranden van de stad en in
de buitenwijken smeult het al –
luister, het is de wind niet, blijf niet doof

en blind, het zijn miljoenen naderende
voeten, aanschuifelend tot een storm
die weinig overeind zal laten staan

Berg je nu het nog kan, want wie gesteld
is boven ons is machteloos en arrogant
en zal alleen zichzelf trachten te redden

*

Foto: Weerribben van Saskia Boelsums
Gedicht: Ongepubliceerd van Elly de Waard