Van de wind weten wij in Europa alles af, vooral aan onze westkusten. Voor dit werelddeel is de wind een bron van leven. In vroeger eeuwen al voor het ophogen van de duinen tegen de zee. Later voor de scheepvaart, de handel en de mechanisering van molens die ons de eerste welvaart brachten. En tegenwoordig opnieuw als bron van energie. De wind is bepalend voor het karakter van onze landschappen en dat van onszelf: kop in de wind! doorzetten!
Misschien is het wel daarom, om die opwindende en leven brengende kracht van de wind, dat ik David Bowie’s Wild Is The Wind wel ongeveer het mooiste lied vind dat hij ooit gezongen heeft. Vooral ook omdat hij het gevoel van die kracht zo treffend heeft aangegeven in zijn zang. In dit lied wordt de ontembare wildheid van de wind bovendien ingezet om liefdespassie en een niet nader omschreven gevoel van afscheid en nostalgie mee uit te drukken.
Het lijkt me de moeite waard om hier eens een aria uit de klassieke opera naast te leggen. Bijvoorbeeld het schitterende Dido’s Lament (When I’m Laid to Earth) uit Dido En Aeneas van Purcell. Ik denk dat zo’n lied als Wild Is The Wind de vergelijking daarmee kan doorstaan. Het enorme verschil zit hem alleen in het tempo en de begeleiding. En die twee elementen drukken precies het verschil in tijdsgeest, in tijdsgevoel uit. De tijd van Purcell (tweede helft 17de eeuw, Londen) was voor onze begrippen traag, men vervoerde zich nog met moeizame middelen. Ons tijdsgevoel wordt mede bepaald door de elementen snelheid, stress, urgentie en ook angst. Al die elementen zitten in de aria van Bowie waarvan ik hier de tekst citeer.
Love me, love me, love me, say you do
Let me fly away with you
For my love is like the wind
And wild is the wind, wild is the wind
Give me more than one caress
Satisfy this hungriness
Let the wind blow through your heart
For wild is the wind, wild is the wind
You touch me, I hear the sound of mandolines
You kiss me, with your kiss my life begins
You’re spring to me, all things to me
Don’t you know you’re life itself?
Like the leaf clings to the tree
Oh my darling, cling to me
For we’re creatures of the wind
Wild is the wind, wild is the wind
De twee laatste coupletten worden herhaald
Songschrijvers: Ned Washington, Dimitri Tiomkin
